Het zit er op!! Maanden voor getraind, naar toe geleefd, zenuwachtig voor geweest: Rotterdam Marathon 2016.
Het euforische gevoel dat ik verwachte na afloop had ik niet 🙁 Dingen liepen anders, waardoor ik eigenlijk best wel baal…
De uren voor de start
Omdat we om 10u moesten starten, en Rotterdam niet om de hoek is, stonden m’n vriendje en ik om 6 uur op en pakten we om 7 uur de trein. Op een zondag.
Uiteraard hadden we ALLES klaargelegd en voorbereid op zaterdag (en de dagen er voor). Zelfs ons havermout-kampioenen-ontbijt stond al klaar 🙂 Dus zonder stress konden we naar het station! Ook het treinreizen ging probleemloos (there’s a first time for everything 🙂 ) er is namelijk een superhandige intercity-direct waardoor je vanuit Weesp binnen een uur in Rotterdam bent!!
In Rotterdam was het al goed druk: overal lopers met bleke snoetjes van de spanning (ik ook 😉 ) en ook al veel supporters. We moesten eerst ons startnummer en T-shirt ophalen bij de Expo. Op de een-of-andere manier kregen ALLE vrouwen een prachtig roze-met-wit T-shirt en kreeg ik een lelijke rood-met-zwarte…. Waarom?? Ik ga NU de organisatie van de marathon mailen. We besloten ons hier ook om te kleden, en ik ging naar de wc (eerste keer).
Onze tassen moesten we weer naar een andere locatie brengen. Daar was het behoorlijk druk: veel beveiliging en controle (dank! safety first!!) Maar wel behoorlijk wat lopen dus: van station naar de expo, van expo naar kleedruimtes, van kleedruimtes naar de start: ik noem het maar warming-up. Bij de kleedruimtes ging ik eerst nog even naar de wc, en voordat we naar het startvak liepen nog een keer. Liever nu dan onderweg 🙂
Om het startvak te bereiken konden we weer achter in de rij aansluiten. Man wat was het druk!! Ondertussen werkte ik nog een banaantje weg, strikte ik m’n veters voor de derde keer en probeerde ik m’n hartslag laag te houden. We stonden nog maar net in het startvak toen Lee Towers begon te zingen. Kippenvelmomentje als je met ALLE lopers ‘you’ll never walk alone’ meeblert♥
De snelle lopers startten om 10u en de menigte van ons startvak schoof langzaam door naar voren. We kwamen nog langs een Dixi, dus ik besloot nog maar een keer te plassen. Ik moest ook echt!! Om 10.15u ging nog een startschot: die van ons!! Op de startstreep drukte ik m’n Garmin aan: ready to go!!!
De marathon
We begonnen rustig. Dat kon ook niet anders, want het was druk op het parcours!! Ik kreeg een beetje het ‘Damloop-gevoel’: veel mensen die 3-breed over de weg kachelden en geen ruimte lieten voor inhalers…. Best frustrerend om steeds om mensen heen te moeten, te versnellen en weer af te zwakken en ruimte te moeten zoeken. Dit kost energie. We konden geen tempo houden en besloten na 5 km om maar mee te gaan met de flow… Weer een kippenvelmoment toen we de Erasmusbrug voor de eerste keer over gingen: die hele stoet hardlopers, al die supporters en harde muziek. Even kwam dat besef:
Yes! We lopen ‘gewoon’ de marathon van Rotterdam!!!
Elke 5 km stond er een drink-post, met water en AA-drink. Zeer welkom: want het was warm!! Ik had handschoenen aan, maar die kon ik na 10 km echt uitdoen (en m’n lieve vriendje hield ze bij zich ♥ liefde!). De kilometers gingen voor m’n gevoel snel. We hadden een fijn tempo (langzamer dan gepland, maar te overzien. Het kon gewoon niet sneller). Bij 15 km nam ik m’n eerste gelletje. Ik had van te voren namelijk bedacht dat ik bij de 15 km, 25 km en 35 km een sport-gel zou nemen. En dan had ik er nog één extra bij me, want je weet maar nooit.
Ergens rond de 20 km was er een hardloper voor me die vond dat ‘ie wat van de grond moest oprapen: waardoor ik tegen hem aan liep en bijna viel. Grrrrr!!! Van de schrik direct een hoge hartslag. En door de inspanning was ik sowieso al wat minder tolerant (die gast liep met een hele hutkoffer op z’n rug!! En dan ook nog ineens stilstaan en bukken?! Come on!!!). Maar ik vond m’n ritme weer terug hoor.
Bij het 30 km drinkpunt dronk ik 2 bekers AA (stilstaand, anders komt er meer op m’n shirt dan dat ik binnen krijg) en rende daarna weer door, maar ik zag m’n vriendje daarna niet meer. Ik besloot even te wachten, maar ik wist niet zeker of ‘ie voor of achter me was… Gelukkig zag ik ‘m weer achter me: we konden weer samen verder! Het tempo was wel wat ingezakt…
Bij het 35 km drinkpunt zei m’n vriendje dat ‘ie even rustig aan moest doen. Ik dronk weer stilstaand en dribbelde heel rustig verder, er vanuit gaand dat m’n vriendje achter me liep. Maar dat was niet zo… Ik besloot weer te wachten. Daar kwam ‘ie! Na wat ‘kom op’, ‘nog even’ en ‘we zijn er bijna’ wilde ik het tempo vervolgen. M’n vriendje zei dat ik maar moest gaan. En ik begreep daaruit dat hij aan zou haken in m’n kielzog. Het bleek anders. Toen ik even later achterom keek zag ik hem niet meer…. Ik wachtte even, maar merkte dat m’n spieren verstijfden, dus ik rende heel rustig door (terwijl ik steeds achterom keek of ik ‘m al zag). Bij de drinkpost van 40 km wachtte ik nog even. Nog steeds geen vriendje… Omdat ik in beweging moest blijven hobbelde ik wat voort. Ook bij het 500m-punt (finish in zicht!!!) stopte ik om te wachten. Niks… Inmiddels was de moed me in de schoenen gezakt en was ik (mede door de vermoeidheid) lichtelijk in paniek. Wat was er aan de hand? Hij was toch niet gestopt? Of stil gaan staan? Ik besloot om door te rennen en na de finish op m’n vriendje te wachten.
Dat was echt het stomste wat ik ooit kon doen. Had ik maar gewacht.
Met dikke tranen kwam ik over de finish. Niet blij, of opgelucht…. Ik zocht Jur. We zouden samen over de finish. Ultieme liefde zeg maar. En in plaats van te wachten rende ik door….
Bij de finish wachtte ik hem op, maar omdat de finishers twee kanten op konden liep ik hem mis. Ik zag op m’n marathon-app dat hij 3 minuten na mij gefinisht was. Ik probeerde hem te bellen, maar zijn telefoon stond uit (was leeg, bleek later). Inmiddels was ik ontroostbaar 🙁 De tranen rolden over m’n wangen toen ik m’n medaille omkreeg. Een oenig sulletje vroeg nog of ik op de foto wilde. Wat denk je zelf?!
Ik ben eigenlijk helemaal geen huilerig type, maar ik vermoed dat de stress en de vermoeidheid van de marathon ook een groot aandeel hadden in m’n emo-gedrag…
Ik besloot om terug te lopen naar de kleedruimte (waar onze tas stond) in de hoop daar m’n vriendje te vinden. De kleedruimte vinden bleek lastiger dan gedacht, ik heb namelijk het oriëntatie-vermogen van een ui… Gelukkig had ik een route-kaartje op m’n telefoon.
Intens ongelukkig en verdrietig sjokte ik naar de tassen. En daar zat ie!!! Op de trap voor de kleedruimte zat m’n vriendje!! Al omgekleed en wel :-). Omdat m’n emoties nogal hoog zaten vloog ik hem lichtelijk dramatisch in de armen.
Achteraf baal ik van mezelf. Als ik toch door ging rennen, dan had ik het beter goed kunnen doen en niet telkens moeten wachten. Dan was het misschien nog iets geworden met m’n eindtijd. Maar beter had ik gewoon samen met m’n vriendje kunnen lopen. Dan had ik me VEEL BETER gevoeld. Zo’n eindtijd zegt toch eigenlijk helemaal niks? Het gaat om het gevoel dat je er aan over houdt. De enorme prestatie die je levert, ongeacht de tijd! En dat je dat geweldige gevoel dan deelt met degene met wie je keihard hebt getraind om dit überhaupt te kunnen doen. Voorafgaand aan de marathon riep ik ook om het hardst dat het doel was: hand-in-hand over de finish. Maar blijkbaar doet een marathon rare dingen met je…
We besloten onze marathon-ellende weg te drinken met een biertje (ik nam wijn) en bitterballen op een Rotterdams terras. Eerlijk is eerlijk, dit maakte veel goed! Totaal ingekakt stapten we daarna in de trein terug naar Weesp. M’n vriendje had ongeveer 10 blaren, dus lopen ging niet zo soepel meer. We belandden nog even op het terras bij Toeters, maar we kwamen er achter dat we niet zoveel meer waard waren, dus strompelden we lekker naar huis.
Op Instagram las ik wijze woorden: een marathon is een ‘animal’ waarbij zoveel meer factoren een rol spelen dan alleen een stukje (takke-eind) rennen: wind, temperatuur, over-training/under-training, taper, plas-pauzes, mentale state-of-mind, vorm van de dag, etc. Makkelijk is het nooit!
Het was niet mijn mooiste marathon, ik ben niet tevreden en heb geen goed gevoel. Maar toch heb ik het gedaan! En gefinisht! Dat telt ook. Ik verwacht dat ik vanzelf wat milder word, de tijd heelt alle wonden.
Ook nog goed bericht: ik moest onderweg NUL keer naar de wc!!
Via social media heb ik van jullie allemaal ontzettend veel lieve support en cheers gekregen: voorafgaand aan de marathon, maar ook heel veel lieve woorden er na! Super bedankt!! Dat maakt alles echt een heel stuk fijner!! Jullie zijn lief!♥
Heb je gerend gister in Rotterdam? Hoe ging het? Of staat er een marathon op je planning? Heb je er nog zin in, na mijn verhalen? 😉
Liefs! Nora
Hi Nora,
Jemig, tijdens onze ochtend looptraining hebben we het nog over jouw blog gehad. We kennen elkaar niet persoonlijk, maar bij toeval zag ik jouw blog en jouw enthousiaste manier van schrijven maakte dat ik je ben gaan volgen. Over jouw plas angst hoefde je volgens de trainster niet in de zitten: alle schaamte aan de kant en gewoon met de witte kadetten ergens langs de weg!
Ik vind het heel jammer dat je ervaring je een niet echt voldaan gevoel geeft door de omstandigheden.
Toch heb je een super prestatie geleverd, je hebt het toch maar mooi gedaan na een training van 16 weken. Heel gaaf, en ik hoop dat de prestatie het na verloop van tijd toch gaat winnen van het gevoel!
Volgende challenge gin-tonics drinken? ?
Heel veel succes, en nu extra lief voor jezelf zijn.
Marja
Hai Marja!
Wat een lieve reactie!! En ontzettend leuk dat je zo’n trouwe volger van m’n blog bent!!
Natuurlijk ben ik best trots op m’n marathon-prestatie, finishen is al heel wat. Je leert jezelf tijdens zo’n marathon wel kennen, het was een leerzame dag voor me (de verbeterpunten liggen voor het oprapen).
Mijn excessieve plas-gedrag heeft al heel wat (mentale) grenzen overschreden: ik ‘hurk’ zonder problemen in de bosjes, want als ik moet dan MOET ik 😉 Maar bij de marathon staan ZOVEEL supporters langs de route, daar durf ik echt niet met m’n blote billen tussen te gaan zitten, hihihi!
Ren jij vaak? Train je bij TTW? Doe je ook wel eens aan loopjes mee? Wat voor afstanden ren je?
Gin-tonics drinken als challenge: klinkt goed!! Geen training nodig 😉
Dankjewel voor je leuke input!! Vind ik echt tof!!
xxx Nora
Oef dat is even een deceptie ? Balen zeg. Gewoon even laten bezinken en wegdrinken. Volgende keer beter. Blijf het knap vinden die afstand hardlopen!
Hahaha: wegdrinken ja! Dat is de beste tip die ik tot nu toe heb gekregen 🙂
xx
Mooi geschreven en herkenbaar! 2e x NY had ik ook veel gezigzag en frustratie. Was niet meer in te halen…uiteindelijk over de finish met een big smile maar wel het gevoel dat ik meer in me had. En zelfs met m’n snellere marathons, toch altijd weer iets dat je denkt…coulda woulda shoulda! Bedenk: ’there’s always another race’ 😉 trouwens persoonlijk zou ik wel eerder gellen! Met een race ren je op sneller tempo dan in training en heb je het toch sneller nodig zeker als het warmer is, en je moet ook dat gevoel voor zijn. Ik denk dat mijl 9 (15km) redelijk laat is. Duurt ook 10 min voor dat ie werkt! Het is heel persoonlijk, maar ik gel in een marathon rond mijl 5.5-6; rond 10-11; 16-17 en 21-22 . En als ik train voor 20 mijl 2. Heel verschil dus!
Eerder een gelletje nemen denk je? Misschien moet ik dat doen. Tijdens m’n 35km duurloop nam ik maar 1 gel onderweg. Ik heb ook geen ‘leeg’ gevoel gehad tijdens de marathon, geen man met de hamer 😉 Gelletjes vallen mij soms ook erg zwaar op de maag, daarom ben ik huiverig om er veel te nemen. Maar het is wel het proberen (en trainen) waard. Thnx Vera! Fijn om wat ervaringstips te krijgen!!
Waar train jij nu voor? Staat er een marathon op je planning binnenkort? Gaat het goed? Ben benieuwd!!
xxx
Lievie!! Hoe dan ook geweldig gedaan!! En een volgende keer wacht je gewoon lekker! Ben trots op jullie!
Dat is lief!! Dankjewel! Ik vrees dat Jur voorlopig van het marathon-virus genezen is… 🙂
xxx
Beste Noor, natuurlijk is het jammer dat het letterlijk niet zo “gelopen” is als dat je had verwacht. Maar om te beginnen heb je de Marathon volbracht. Dus de doelstelling heb je gehaald. En de wekenlange voorbereidingen zijn daarom niet voor niets geweest. Daar mag je best heel trots op zijn. Samen met Jur over de finish helaas niet maar er komen nog meer marathons waarbij dat misschien wel lukt.
Hi Nora, wat een verhaal! Balen dat je er geen fijn gevoel aan hebt overgehouden want je mag super super trots zijn. Wat een discipline om hiervoor te gaan, ik vind het altijd zo knap! Ook van Jur! En alweer gefietst zag ik, lekker bezig. X
Ha Judith, wat lief van je! Het nare gevoel ebt al een beetje weg, maar echt ‘blij’ ben ik niet nee…
Jij bent ook weer lekker aan het lopen toch? 10km in Den Haag (was het CPC?) gedaan, daarna nog verder getraind? Gaat verder alles goed met je? xx