hardloop evenement - Miles & More

Berichten

Marathon Rotterdam 2017 | RACEDAY in foto’s

Met een beetje spierpijn (bovenbenen) stijfheid (overal) en pijn (hiel) zit ik hier achter m’n laptop toch best trots te wezen: Ik heb de Marathon Rotterdam 2017 uitgelopen!! Joehoeeeee!!

Klaar voor de start?

Om zes uur de wekker. Nooit leuk. En nu had ik ook nog marathon-zenuwen.
Eigenlijk kreeg ik geen hap door m’n keel, maar ik heb toch een enorme bak havermout weggewerkt… #hoedan?
Om 7.00u stond Marcel bij ons voor de deur: hij reed met ons mee naar Rotterdam. We hadden namelijk besloten om een keertje niet met de trein te gaan. En dit bleek een ontzettend goede keuze! (er was vertraging en ellende en stress. Dat is NIET wat je wil voor een marathon… Alles moet soepel gaan.)
We reden op ons gemakje naar de Kralingse Zoom. Daar parkeerden we (gratis!) en moesten toen nog 8 minuten met de metro naar de Marathon Expo! Vet snel dus!!

Zo rustig was het nog bij de expo 🙂

Geen rijen of wat dan ook, dus om 8.15u had ik mijn startnummer!!

of ik even niet zo wilde bewegen…

We dronken nog een lekker kopje koffie bij de expo (Jur, Marcel en ik dus) en liepen daarna rustig naar de startvakken.
Echt zo fijn om niet te hoeven haasten en geen stress te hebben.
Ik startte in ‘Wave 2’. Prima.

Het was 9.20u toen ik het startvak in ging: de start was om 10.00u. ZO VEEL TIJD!! Heerlijk.
Ik besloot rustig nog even naar de Dixie te gaan (zenuwen-plasje nummer 3, want bij de expo was ik ook al 2 keer geweest…).
Verder kletste ik wat met ‘Michael’ (zag ik op z’n startnummer) en ‘Maaike’ (startnummer met naam = lekker persoonlijk 🙂 ).

De security-man die het hek moest bewaken, nam zijn baan uiterst serieus en was hard bezig onze veiligheid te bewaken. Hij kwam in totale paniek langsrennen (door het startvak dus) en duwde iedereen opzij. Inclusief oergeluiden. Er was even een moment dat iedereen om me heen z’n adem in hield, want: what’s going on?!
Wat bleek? Een brutale schavuit wilde zomaar over het hek klimmen!! Ooohhhh, dat mag niet!! Kleine vlegel. Gelukkig was daar de security-meneer, die ons allen voor dit onrecht behoedde. Hij greep de deugniet bij z’n kraag, en bracht hem netjes weer buiten het startvak. Leuk geprobeerd, kwajongen!

Na dit spannende akkefietje duurde het voor mijn gevoel nog uuuuuuren voordat Lee Towers eindelijk begon te zingen. En nadat Lee ons op het hart gedrukt had dat we echt nooit alleen hoeven te lopen, kwam daar dan eindelijk het kanonschot!! GAAN!!

Heel dat pestpleuris end lopen

(Dit ↑ verwijst naar de film ‘De Marathon’. Ik zag onderweg mega veel mensen met zo’n paars-geel hardloopshirt met ‘Houssein-nog-wat’ er op. Waren dat mensen die bij de film hoorden? Of kon je die shirts ergens kopen en zijn ze ineens helemaal hip?).

Tijd om te rennen.
De eerste 15km gingen eigenlijk best fijn. Ik had het echte marathon-gevoel te pakken. Heel fijn!
Jur en de rest van het juich-team gingen met de metro naar allemaal plekken langs het parcours, dus die heb ik vaak gezien onderweg!

Deze juich-borden hadden Jur en Marcel gemaakt .
Ik kon van ver al steeds mijn naam boven ‘de massa’ zien uitsteken: handig!! En leuk 🙂 (foto is op z’n kop, vandaar het gekke perspectief…)

Jur en Marcel op de Erasmusbrug. Jammergenoeg staan Caroline, Teuni, Harry, Iris en Afke (+vriendin) niet op de foto… Maar die waren ook bij de supporters-crew!! En onderweg kwam ik ook nog allemaal Instagram vrienden tegen, vet leuk!

Bij het 15km punt zag ik Jur en kreeg ik opeens huil-drang… Ik voelde steeds m’n hiel al (m’n blessure), maar tot nu toe lukte het me om er niet aan te denken. En op zo’n moment is een vertrouwd gezicht precies genoeg om even te breken.
Maar natuurlijk ging ik niet huilen, ik rende door! Ik doe een marathon ja?!

Bloody hot

Het was wel heftig warm. Het zweet gutste uit alle poriën van mijn lijf…
Om de 5 km stonden drinkposten, gelukkig. Maar ik merkte dat ik eigenlijk niet tegen de dorst op kon drinken. Vlak na elke drinkpost had ik meteen weer dorst! En ik wilde niet meer dan 2-3 bekertjes drinken, want ik was bang dat ik dan maagpijn zou krijgen… #dilemma
Ik hou meer van rennen in de hitte dan van rennen in de kou, maar aan deze hitte was ik nog helemaal niet gewend (was eerste keer dit jaar dat ik weer in een hemdje rende!!). Ik had het al zwaar en de warmte maakte het nog zwaarder…

Een marathon is geen wandelvakantie!

Op het halve marathon punt keek ik op m’n horloge: 1.52-nog-wat. Okee. Gaat aardig. Als ik dit vol weet te houden: fantastisch. Als de pijn maar niet erger wordt…
Maar dat werd het wel.
Toen ik bij ongeveer 30km het Kralingse Bos in liep, zat ik er zo doorheen dat er wat tranen over m’n wangen liepen.
Ik besloot om even te wandelen, om m’n hiel wat rust te geven. En om gewoon even bij te komen.
Wandelen was fijn, maar voelde vreselijk! Ik kom hier niet om te wandelen!!
Dus ik ging weer rennen.

Precies dit herhaalde zich ongeveer 10 keer.

Op 35 km stonden grote schermen van Nationale Nederlanden. Daar werden filmpjes op afgespeeld die door supporters waren opgenomen. En op het laatste scherm: m’n zusje levensgroot, juichend en ‘Hup NOOOOORRR’ roepend. Fantastisch♥
Dus ik moest weer huilen. Ik moest zelfs even gaan wandelen om m’n ‘dikke keel’ weg te slikken.

En toen was daar: Jur. Bij kilometer 37 kwam hij opeens uit het publiek tevoorschijn! Hij bood aan om even een stukje mee te rennen. Als morele steun♥
Dit was PRECIES wat ik nodig had. Mennnnn wat ging ik slecht…
Jur rende zelfs mee tot kilometer 41 (met z’n rugzak om 🙂 ). Daar zei hij: ‘Nu ga je de laatste 1200m zelf rennen en GENIETEN.’
Dus dat deed ik.
Of ik probeerde het in elk geval. Ik rende, en hoorde overal juichen en gillen. Maar ik was eigenlijk alleen maar gefocust op de finish. Dan was deze ellende tenminste klaar!!!

En klaar

Die finish kwam. En toen kwamen de tranen echt.
Ik denk dat het tranen van opluchting waren? Ik ben eigenlijk helemaal niet zo’n jankerttt #huiliehuilie.
Een vrijwilliger zei tegen me: ‘Ga je nou loope te huile hieroo?’

Een marathon doet rare dingen met je.

Ik wilde een gezellige finish-selfie maken: mislukt 🙁 In het kader van ‘eerlijk en openhartig’: deel ik ook maar de minder euforische momenten…

Toen ik m’n medaille eenmaal had, ging ik op zoek naar Jur. Dat was nog een gedoe tussen al die mensen.
Uiteindelijk spraken we af bij de ‘fontein’ (ik kan echt nooit iets vinden in een vreemde stad, maar deze ‘fontein’ op het grote plein aan de Coolsingel zag ik al van ver.)

Jur, die echt PRECIES snapt wat een mensch nodig heeft na een marathon, kwam aan met een roos (aaahhh♥) en koude biertjes (joehoeee!!). En hij knuffelde m’n tranen weg.

Een paar minuutjes later haakten ook Dennis en Marcel aan voor een gezellig naborreltje bij de fontein. Super leuk!

Terug in Weesp

We reden terug naar Weesp (ik zat lekker chill op de achterbank). We hadden afgesproken met andere marathon-finishers Lily, Ricardo en Janke op het terras bij Toeters.
Daar was het mega druk, maar we wurmden ons er gewoon tussen op het terras, bestelden bitterballen en bier (okee, ik nam even een cola light) en toen kwamen de sterke-marathon-verhalen 😉

Ik zag iemand kotsen!
Ik zag wel 10 mensen kotsen!
Ik zag iemand in een soort shock terwijl hij kotste!

Het was gezellig.
Met een deel van het gezelschap verhuisden we naar Aaltje, want: HONGER.
Ook daar pasten we nog prima op het terras!

En na het eten…. IJS van Nelis!! Want als je een marathon hebt gelopen, dan mag je daarna best even genieten.
En als je als supporter ongeveer een halve marathon hebt afgelegd, de longen uit je lijf hebt geschreeuwd en hebt gezorgd dat de marathonners konden finishen: dan heb je dat ijsje helemaal verdiend.

Hoe voel ik me nu?

In m’n hoofd zitten nog steeds de ‘mixed feelings’ over de Marathon Rotterdam 2017:

Ik heb het nog nooit zo zwaar gehad tijdens een marathon (dit was mijn vierde)
Heb ik m’n blessure verergerd? Was dit wel slim?
Het is niet eens gelukt om onder de 4 uur te finishen…
Ik moest zelfs wandelen onderweg…
En huilen…. #jesuschrist

Maar…

Ik ben gefinished! Ondanks trainingsachterstand en blessure.
Ik kan nog lopen! (poging tot hardlopen nog niet gedaan, so far)
Ik heb het gedaan!! Hell yeah!!
En eigenlijk was het best heroïsch 🙂

Ik heb tijdens de RACEDAY ook nog gefilmd! Ik heb nog niks teruggekeken, maar misschien maak ik er wel een filmpje van voor op mijn YouTube kanaal! In dat geval laat ik het je weten.

voor nu: doei!

Heb jij iets meegekregen van de marathon?
Of zelf meegedaan?? Hoe ging het??

Liefs! Nora

11 april 2017/28 Reacties/door Nora

Marathon, Sport

Marathon madness!! | the day after….

Het zit er op!! Maanden voor getraind, naar toe geleefd, zenuwachtig voor geweest: Rotterdam Marathon 2016.
Het euforische gevoel dat ik verwachte na afloop had ik niet 🙁 Dingen liepen anders, waardoor ik eigenlijk best wel baal…

De uren voor de start

Omdat we om 10u moesten starten, en Rotterdam niet om de hoek is, stonden m’n vriendje en ik om 6 uur op en pakten we om 7 uur de trein. Op een zondag.
Uiteraard hadden we ALLES klaargelegd en voorbereid op zaterdag (en de dagen er voor). Zelfs ons havermout-kampioenen-ontbijt stond al klaar 🙂 Dus zonder stress konden we naar het station! Ook het treinreizen ging probleemloos (there’s a first time for everything 🙂 ) er is namelijk een superhandige intercity-direct waardoor je vanuit Weesp binnen een uur in Rotterdam bent!!
In Rotterdam was het al goed druk: overal lopers met bleke snoetjes van de spanning (ik ook 😉 ) en ook al veel supporters. We moesten eerst ons startnummer en T-shirt ophalen bij de Expo. Op de een-of-andere manier kregen ALLE vrouwen een prachtig roze-met-wit T-shirt en kreeg ik een lelijke rood-met-zwarte…. Waarom?? Ik ga NU de organisatie van de marathon mailen. We besloten ons hier ook om te kleden, en ik ging naar de wc (eerste keer).
Onze tassen moesten we weer naar een andere locatie brengen. Daar was het behoorlijk druk: veel beveiliging en controle (dank! safety first!!) Maar wel behoorlijk wat lopen dus: van station naar de expo, van expo naar kleedruimtes, van kleedruimtes naar de start: ik noem het maar warming-up. Bij de kleedruimtes ging ik eerst nog even naar de wc, en voordat we naar het startvak liepen nog een keer. Liever nu dan onderweg 🙂
Om het startvak te bereiken konden we weer achter in de rij aansluiten. Man wat was het druk!! Ondertussen werkte ik nog een banaantje weg, strikte ik m’n veters voor de derde keer en probeerde ik m’n hartslag laag te houden. We stonden nog maar net in het startvak toen Lee Towers begon te zingen. Kippenvelmomentje als je met ALLE lopers ‘you’ll never walk alone’ meeblert♥
De snelle lopers startten om 10u en de menigte van ons startvak schoof langzaam door naar voren. We kwamen nog langs een Dixi, dus ik besloot nog maar een keer te plassen. Ik moest ook echt!! Om 10.15u ging nog een startschot: die van ons!! Op de startstreep drukte ik m’n Garmin aan: ready to go!!!

De marathon

We begonnen rustig. Dat kon ook niet anders, want het was druk op het parcours!! Ik kreeg een beetje het ‘Damloop-gevoel’: veel mensen die 3-breed over de weg kachelden en geen ruimte lieten voor inhalers…. Best frustrerend om steeds om mensen heen te moeten, te versnellen en weer af te zwakken en ruimte te moeten zoeken. Dit kost energie. We konden geen tempo houden en besloten na 5 km om maar mee te gaan met de flow… Weer een kippenvelmoment toen we de Erasmusbrug voor de eerste keer over gingen: die hele stoet hardlopers, al die supporters en harde muziek. Even kwam dat besef:

Yes! We lopen ‘gewoon’ de marathon van Rotterdam!!!

Elke 5 km stond er een drink-post, met water en AA-drink. Zeer welkom: want het was warm!! Ik had handschoenen aan, maar die kon ik na 10 km echt uitdoen (en m’n lieve vriendje hield ze bij zich ♥ liefde!). De kilometers gingen voor m’n gevoel snel. We hadden een fijn tempo (langzamer dan gepland, maar te overzien. Het kon gewoon niet sneller). Bij 15 km nam ik m’n eerste gelletje. Ik had van te voren namelijk bedacht dat ik bij de 15 km, 25 km en 35 km een sport-gel zou nemen. En dan had ik er nog één extra bij me, want je weet maar nooit.

Ergens rond de 20 km was er een hardloper voor me die vond dat ‘ie wat van de grond moest oprapen: waardoor ik tegen hem aan liep en bijna viel. Grrrrr!!! Van de schrik direct een hoge hartslag. En door de inspanning was ik sowieso al wat minder tolerant (die gast liep met een hele hutkoffer op z’n rug!! En dan ook nog ineens stilstaan en bukken?! Come on!!!). Maar ik vond m’n ritme weer terug hoor.

Bij het 30 km drinkpunt dronk ik 2 bekers AA (stilstaand, anders komt er meer op m’n shirt dan dat ik binnen krijg) en rende daarna weer door, maar ik zag m’n vriendje daarna niet meer. Ik besloot even te wachten, maar ik wist niet zeker of ‘ie voor of achter me was… Gelukkig zag ik ‘m weer achter me: we konden weer samen verder! Het tempo was wel wat ingezakt…

Bij het 35 km drinkpunt zei m’n vriendje dat ‘ie even rustig aan moest doen. Ik dronk weer stilstaand en dribbelde heel rustig verder, er vanuit gaand dat m’n vriendje achter me liep. Maar dat was niet zo… Ik besloot weer te wachten. Daar kwam ‘ie! Na wat ‘kom op’, ‘nog even’ en ‘we zijn er bijna’ wilde ik het tempo vervolgen. M’n vriendje zei dat ik maar moest gaan. En ik begreep daaruit dat hij aan zou haken in m’n kielzog. Het bleek anders. Toen ik even later achterom keek zag ik hem niet meer…. Ik wachtte even, maar merkte dat m’n spieren verstijfden, dus ik rende heel rustig door (terwijl ik steeds achterom keek of ik ‘m al zag). Bij de drinkpost van 40 km wachtte ik nog even. Nog steeds geen vriendje… Omdat ik in beweging moest blijven hobbelde ik wat voort. Ook bij het 500m-punt (finish in zicht!!!) stopte ik om te wachten. Niks… Inmiddels was de moed me in de schoenen gezakt en was ik (mede door de vermoeidheid) lichtelijk in paniek. Wat was er aan de hand? Hij was toch niet gestopt? Of stil gaan staan? Ik besloot om door te rennen en na de finish op m’n vriendje te wachten.

Dat was echt het stomste wat ik ooit kon doen. Had ik maar gewacht.

Met dikke tranen kwam ik over de finish. Niet blij, of opgelucht…. Ik zocht Jur. We zouden samen over de finish. Ultieme liefde zeg maar. En in plaats van te wachten rende ik door….
Bij de finish wachtte ik hem op, maar omdat de finishers twee kanten op konden liep ik hem mis. Ik zag op m’n marathon-app dat hij 3 minuten na mij gefinisht was. Ik probeerde hem te bellen, maar zijn telefoon stond uit (was leeg, bleek later). Inmiddels was ik ontroostbaar 🙁 De tranen rolden over m’n wangen toen ik m’n medaille omkreeg. Een oenig sulletje vroeg nog of ik op de foto wilde. Wat denk je zelf?!
Ik ben eigenlijk helemaal geen huilerig type, maar ik vermoed dat de stress en de vermoeidheid van de marathon ook een groot aandeel hadden in m’n emo-gedrag…
Ik besloot om terug te lopen naar de kleedruimte (waar onze tas stond) in de hoop daar m’n vriendje te vinden. De kleedruimte vinden bleek lastiger dan gedacht, ik heb namelijk het oriëntatie-vermogen van een ui… Gelukkig had ik een route-kaartje op m’n telefoon.
Intens ongelukkig en verdrietig sjokte ik naar de tassen. En daar zat ie!!! Op de trap voor de kleedruimte zat m’n vriendje!! Al omgekleed en wel :-). Omdat m’n emoties nogal hoog zaten vloog ik hem lichtelijk dramatisch in de armen.

Achteraf baal ik van mezelf. Als ik toch door ging rennen, dan had ik het beter goed kunnen doen en niet telkens moeten wachten. Dan was het misschien nog iets geworden met m’n eindtijd. Maar beter had ik gewoon samen met m’n vriendje kunnen lopen. Dan had ik me VEEL BETER gevoeld. Zo’n eindtijd zegt toch eigenlijk helemaal niks? Het gaat om het gevoel dat je er aan over houdt. De enorme prestatie die je levert, ongeacht de tijd! En dat je dat geweldige gevoel dan deelt met degene met wie je keihard hebt getraind om dit überhaupt te kunnen doen. Voorafgaand aan de marathon riep ik ook om het hardst dat het doel was: hand-in-hand over de finish. Maar blijkbaar doet een marathon rare dingen met je…

We besloten onze marathon-ellende weg te drinken met een biertje (ik nam wijn) en bitterballen op een Rotterdams terras. Eerlijk is eerlijk, dit maakte veel goed! Totaal ingekakt stapten we daarna in de trein terug naar Weesp. M’n vriendje had ongeveer 10 blaren, dus lopen ging niet zo soepel meer. We belandden nog even op het terras bij Toeters, maar we kwamen er achter dat we niet zoveel meer waard waren, dus strompelden we lekker naar huis.

Op Instagram las ik wijze woorden: een marathon is een ‘animal’ waarbij zoveel meer factoren een rol spelen dan alleen een stukje (takke-eind) rennen: wind, temperatuur, over-training/under-training, taper, plas-pauzes, mentale state-of-mind, vorm van de dag, etc. Makkelijk is het nooit!

Het was niet mijn mooiste marathon, ik ben niet tevreden en heb geen goed gevoel. Maar toch heb ik het gedaan! En gefinisht! Dat telt ook. Ik verwacht dat ik vanzelf wat milder word, de tijd heelt alle wonden.
Ook nog goed bericht: ik moest onderweg NUL keer naar de wc!!

Via social media heb ik van jullie allemaal ontzettend veel lieve support en cheers gekregen: voorafgaand aan de marathon, maar ook heel veel lieve woorden er na! Super bedankt!! Dat maakt alles echt een heel stuk fijner!! Jullie zijn lief!♥

Heb je gerend gister in Rotterdam? Hoe ging het? Of staat er een marathon op je planning? Heb je er nog zin in, na mijn verhalen? 😉

Liefs! Nora

11 april 2016/14 Reacties/door Nora

Marathon, Sport

De week voor de marathon… | Miles van Noor

De onzekere laatste week voor de marathon….

De allerlaatste voorbereidingen voor de marathon…. Wat betreft trainen is het wel zo’n beetje gedaan. Een rustige week dus: opladen en uitkijken naar zondag.

Maar de onzekerheid slaat toe: Wat nou als ik het niet kan? Of wat nou als mijn schoenen ineens niet meer zo lekker lopen zondag? Of misschien krijg ik wel kramp? Wat nou als het echt KAA-UU-TEE gaat zondag?
Ik kan niet meer ‘bij’ trainen deze week, want in deze laatste week ga ik echt niet beter of sneller worden… Daar had ik eerder voor moeten zorgen. Gelukkig heb ik de afgelopen 12 weken ALLE trainingen van m’n schema vol overgave gedaan *trots*, zodat ik mezelf op dat punt in elk geval niks kan verwijten. Die gin-tonics en wijntjes die af en toe langs kwamen waren misschien niet het allerbeste plan, maar wel lekker en gezellig. Dat telt ook! YOLO.

Nog trainen?

Deze week heb ik nog wel 2 keer getraind: een rustig rondje van een uur met wat versnellinkjes op het einde, en een rustig rondje van een uur met 5 x 2 minuten wedstrijdtempo tussendoor. Goed te doen. En ook fijn voor m’n gevoel: ik kan het nog.

Wedstrijd schema

Mijn vriendje is echt THE BEST: hij heeft een kien tijdschema voor zondag uitgewerkt. En hij heeft het op stickers geprint (die plakken we op onze arm). Zodat we PRECIES weten na hoeveel tijd wel op welke kilometer zouden moeten zijn. Tipje van de sluier: Na 1u en 17 minuten moeten we op het 15km-punt zijn. Je hoort het: het is nogal een strak schema. Een soort utopie. Of noem het een ambitie!! Al die lieve mensen om me heen zeiden afgelopen tijd dat uitlopen van de marathon ook al fantastisch is… Maar wij hebben natuurlijk een droomtijd in gedachten. Tja, dat MOETEN ‘presteren’ om aan die tijd te voldoen (dat heb ik uiteraard mezelf opgelegd, het moet verder van niemand) geeft me ook weer zenuwen en stress. Als zondag alles meezit (het weer, m’n benen, m’n HOOFD) dan lukt het misschien. En anders ren ik SOWIESO de marathon uit. Langer dan 4 uur erover doen? NO WAY!! Dan kom ik huilend over de finish 🙁 Ik wil een sub-4, ikwilhet, ikwilhet, ikwilhet. 😉

Plaspauze

Waar ik me ook nogal zorgen over maak is mijn irritante gewoonte om duizend keer per dag te moeten plassen… Wat nou als ik tijdens de marathon naar de wc moet? Dat kost tijd!!!
Okee, het is niet eens een vraag. Hoe dan ook moet ik in die kleine 4 uur naar de wc. Maar wat nou als ik meer dan 1 keer moet?? Dat kost tijd!!!!
En wat nou als er nergens een Dixie meteen vrij is?? Ik ga dus niet wachten in een rij voor de Dixie! Dat kost tijd!!!
Alleen van deze plas-zenuwen moet ik al extra plassen #niethandig.

M’n outfitje

Inmiddels heb ik al 80 keer het weerbericht voor Rotterdam gecheckt: Bij de start 8ºC en dat loopt op tot 12ºC rond een uur of 14.00u, windkracht 1. Gelukkig geen regen!! Maar nu komt weer die onzekerheid: wat trek ik aan?!
Niet te koud kleden, dat is niet fijn en kost energie!! Maar te warm gekleed is ook geen pretje. Pffff….
Ik sprak gister een marathon-master (finisht ruim onder de 3 uur, dan ben je een master) die zondag ook start. Hij gaat naar eigen zeggen ‘bijna nakend‘. Dapper 😉
Zelf ben ik nogal een koukleum, en ik weet dat ik tijdens een lange duurloop (definately de categorie waar de marathon in valt) snel koude handen krijg. Handschoenen dus sowieso. En lange broek, want ik heb dit jaar eigenlijk nog helemaal niet in kort gerend. Ook maar een jack. T-shirtje met lange of korte mouwen er onder? M’n sokken en schoenen zijn de enige items waarvan ik zeker weet welke ik aan doe 🙂

Vandaag (zaterdag, the day before….) ben ik een beetje rusteloos. Ik heb ALLE TIJD van de wereld, want ik heb helemaal niks gepland voor vandaag. Ik had me voorgenomen om heerlijk uit te slapen, maar ik werd al om 6.30u wakker. Mehhh. Ik had vaag gedroomd over allerlei marathon-dingen die mis gingen (gelukkig ben ik geen Nostradamus…) waardoor ik al zenuwachtig wakker werd… Ik heb wat gewandeld net (lekker de benen los lopen), boodschappen gedaan en ik ga straks maar even m’n nagels lakken: ik moet natuurlijk wel SHINEN morgen 😉

Ik gok dat m’n zenuwen nog duren tot morgen, uurtje of 10. Want zodra Lee Towers begint te zingen, dan kruipt het kippenvel over m’n rug en maken de zenuwen plaats voor FOCUS!
Ik ga die marathon ROCKEN! Tot aan de finish! En als ik dan met m’n vriendje hand-in-hand over de finish kom, ben ik ultiem gelukkig ♥

Als je morgen ook de marathon rent: SUCCES!! Of als je iets anders leuks gaat doen: PLEZIER!!
Denk je aan me?

Liefs! Nora

9 april 2016/3 Reacties/door Nora

Dit wil je!, Hardlopen, Reviews, Sport

Vechtloop Weesp 2015 – Review

vechtloop weesp 2015 op 's Gravelandseweg

Toen ik vanmorgen wakker werd, enigszins katerig en brak (leuk die Middenstraat-BBQ…), hoorde ik al vrijwilligers in de weer met hekken. Yes! Vechtloop-time!!

Voor mij is de Vechtloop in Weesp een heel speciaal loopje: 2 jaar geleden ben ik daar namelijk Jur tegengekomen. Liefde. Zucht♥

Bij manege Bleijenberg was het Vechtloop-festijn al flink aan de gang toen we aankwamen: allemaal sportieve kids die in hun startvak klaarstonden voor hun run. Echt stoer hoor kiddo’s!! Allemaal bloed fanatiek en ongeremd, awesome!! Er waren dan ook veel kinderen die totaal afgepeigerd en stuk de finish overkwamen. Maar wel gefinisht! Knap!

Wij gingen voor de 10km. Wachtend op de start moest ik natuurlijk nog 2 keer naar de wc (top Dixies!!). Het was lekker knus in het startvak: gezonde spanning en veel ‘hoi’ en ‘hee’ door alle bekenden en minder bekenden.

Na de start zijn we eigenlijk veel te hard van start gegaan. Beetje stom. Maar het gave is dat het parcours van de eerste 2km door de stad gaat! En omdat daar super-supporters staan, ga je vanzelf wat harder! In de Middenstraat werden we door al onze toffe buren toegejuicht (we gingen even een tandje sneller daar, voor de bühne 😉 ).

Eenmaal weer op de ’s Gravelandseweg toch maar iets rustiger. Want pffffooe wat was het warm. Goed geregeld van de organisatie waren de 2 drinkposten, waarvan je er eentje ook nog 2 keer tegenkomt. Echt, dit water had ik nodig!! Ik zag om me heen ook veel rode (paarse?!) hoofden en dorstige blikken.

Omdat de route over de ’s Gravelandseweg heen-en-terug gaat kan je mooi na het keerpunt kijken wie je allemaal achter je hebt gelaten 😉 Uiteraard heb je daarvoor al gezien wie er voor je rennen, dit werkt best motiverend 🙂 Omdat ik het zo zwaar had lukte het niet om te zwaaien naar iedereen die ik kende… M’n moeder en m’n vriendinnetje heb ik wel wat toegeroepen (wat?), hopelijk heeft dat geholpen voor ze.

Foto: Andrea de Graaf – Smit

Toen de manege weer in zicht kwam, was ik best opgelucht. Zoals ik al schreef, ik had het zwaar (Nooit. Meer. Alcohol. De avond voor een loopje.)

De laatste meters waren vol met aanmoedigers: jeeeee!

En door de speaker klonk mijn naam: jeeeee!!

En ik kreeg een medaille van m’n collega die als vrijwilliger aan het werk was: jeeeee!

En er waren sinaasappeltjes: jeeeeee!!

Nog even over die vrijwilligers: GOUD! Echt fantastisch dat er zoveel mensen zich zo inzetten voor een stelletje hardloop-fans! De 10km was echt super geregeld!

Met de medaille om onze nek hebben we, toen m’n hardloop-gang weer compleet was, de biertjes en chips opengetrokken. Heel erg verdiend!! (Toch wel alcohol. Iets met YOLO.)

Deze warme Vechtloop overpeinzend kom ik tot de conclusie:

Wat is Weesp toch fantastisch!! Vooral de Middenstraat. Heerlijk om in zo’n sportieve stad te wonen!
Bij de top 10 van de vrouwen eindigen is STOER.
Ik ben trots op m’n Vechtloop-matties: Gonda, Mari, Sophie en Luuk EN Jur natuurlijk: stelletje knapperds!!
De Vechtloop bracht mij de liefde. Daarom hou ik van de Vechtloop ♥

Wat een vetheerlijke dag, ik heb genoten! Ik hoop jullie ook!!

Liefs! Nora

Onze fans in de Middenstraat!!
Foto: Elle Jansen

Rennend door de Middenstraat. Ik met m’n oogjes dicht, Jur super vrolijk 😉
Foto: Elle Jansen

Blij na de finish! Foto: Elle Jansen

De welverdiende biertjes 😉

28 juni 2015/2 Reacties/door Nora

Evenementen, Hardlopen, Sport

Driedorpenloop 2015 – Review

Wauw! Wat een knus loopje! De jaarlijkse Driedorpenloop (Kortenhoef, Ankeveen en ’s Graveland) is een race-je vlakbij, dus dat is perfect om op een zondagmiddag wat gezellige, getimede kilometers te maken. En wauw, wat hadden we een zonnetje erbij zeg! Het voelde even alsof we op vakantie waren! En al die enthousiaste hardlopers, vooral die sportieve kinderen: awesome!

Eigenlijk wisten Jur en ik niet zeker of we mee gingen doen, pas vanochtend was dit zeker: we gingen voor de 12km. Op weg naar Kortenhoef nog wat moed bijeen gesprokkeld… Bij het start-finish terrein was dit meteen weg: een en al gezelligheid! Jur en ik hadden er even geen rekening mee gehouden dat we niet konden pinnen bij zo’n knus evenementje, maar dankzij de zeer vriendelijke penningmeester van de Driedorpenloop bemachtigden we toch een startnummer.

Na de start vlogen de kilometers eigenlijk weg. Wat echt gaaf is dat je na 2 km weer langs de start/finish komt, inclusief alle supporters die daar staan: dit motiveert! Bij elke oversteek en splitsing stonden veel vrijwilligers die ons de goede kant op wezen: superfijn!! Jur en ik hadden een pittig tempo (al zeg ik het zelf), ik wist niet zeker of ik dit wel 12km vol zou houden…. Door de brandende zon (want als je zweet brandt de zon behoorlijk) waren de meerdere water-momentjes zeer welkom, er lag zelfs een banaantje onderweg voor ons klaar! De laatste 2 km had ik het zwaar: het was warm, de route leidde door een woonwijk (saai) en ik was moe. Toen we nog 400m te gaan hadden riep een vrouw uit het publiek dat ik tweede vrouw was. Wat?! WAT GAAF!! Hopla, meteen weer energie 😉 En inderdaad, bij het finishen riepen ze het om: ik was echt tweede!! Wow, ik ben trots.

Bij de finish renden we zo het feestje in: een terras vol gezelligheid en bier: precies zoals ik er van hou 😉 De twee ‘speakers’ bij de finish vermaakten de boel: wat een hilarische mannen. Ik ben fan. Ik wil voorstellen dat deze twee heren/ MC’s ook bij de Vechtloop in Weesp (28 juni as) met hun aanstekelijke vrolijkheid de finishers verwelkomen. Lijkt me te gek 🙂

speakers mc's Driedorpenloop Kortenhoef 2015

De ‘MC’s’ van de Driedorpenloop: goud! 😉

Deze zonnige Driedorpenloop overpeinzend kom ik tot de conclusie:

de Driedorpenloop is een ontzettend leuk en knus evenementje!
ik moet m’n schouders en rug beter insmeren als ik in de zon ren…
2^e vrouw worden op de 12km is STOER.
Ik ben fan van de 2 mannen met microfoons bij de finish.
Ook de penningmeester (die na de finish nog even een praatje kwam maken) is lief!

Wat een vetheerlijke dag, ik heb genoten! Ik hoop jullie ook!!

Liefs! Nora

7 juni 2015/4 Reacties/door Nora