hardlopen - Pagina 6 van 7

Berichten

Nieuwe (hardloop-) doelen….

Klaar met die marathon kater

Een soort hele lange kater… Dat is wat ik over hield aan de marathon van Rotterdam… Een kater zonder hoofdpijn (en ook niet zo’n droge bek) dat scheelt.
Maar zoals bij alle katers: het houdt een keer op! Ik ben nu wel klaar met mijn marathon-kater, dus tijd om VOORUIT te kijken!! What’s next?!

Twee weken bijkomen

De 2 weken na de marathon hield ik me een beetje rustig (ahum…): ik deed wat Crossfit, fietste een toertocht van de Amstel Gold Race en ik rende ook nog wat heerlijke JUNK-MILES!! Na al die weken van verplichte trainingen, rennen in bepaalde hartslagzones en vermoeiende intervallen vond ik het INTENS FIJN om weer eens gewoon te rennen! Ik had m’n Garmin niet om, Strava niet aan, alleen maar een muziekje op m’n oren en gaan!! De zon scheen, ik zag lammetjes, en BOEM: m’n hardloopliefde laaide weer helemaal op ♥ (het was een piepklein beetje bekoeld na Rotterdam.)
Rennen zonder doel is heerlijk!! Maar toch…. iets kriebelt er al weer… Ik wil wel iets hebben om naar uit te kijken!!

Nieuwe doelen

Sportieve doelen stellen en zo m’n agenda propvol plannen, daar ben ik goed in 🙂 Rust nemen = een puntje waar ik nog wat doelen in te halen heb.

Grootste doel van 2016: de kwart-triatlon in Weesp. En dan een PR.

Daar kan ik m’n zomer wel mee vullen 🙂 Misschien moet ik het even hier bij laten?
Oja, ik doe natuurlijk ook mee aan de Vechtloop (wie doet er met me mee??) en misschien komt er nog wel een leuk toertochtje tussendoor?
Eigenlijk wil ik gewoon lekker sporten, me fit (en dus TE GEK) voelen en zo min mogelijk stress hebben.
Dus byebye marathon en hello junk-miles!!!

Wat zijn jouw sportieve doelen voor de komende tijd? Ga je loopjes doen? Of misschien trek je er ook op uit op de racefiets? Let me know!! Ik laat me graag inspireren!!

Liefs! Nora

22 april 2016/0 Reacties/door Nora

Hardlopen, Op pad, Sport

Ik won nieuwe hardloopschoenen + voetanalyse!!

Ik ben een lucky bastard…

Ik weet niet precies hoe het komt, of hoe ik het doe, maar ik ben zo’n geluksvogel!! Ik BEN niet alleen gelukkig, maar ik heb dus ook GELUK met spelletjes en prijsvragen enzo. Ik moet eerlijk zeggen: ik doe ook heel vaak mee aan winacties, prijsvragen en puzzels, vind ik namelijk leuk 🙂
Wat ik begin deze week via Facebook heb gewonnen past helemaal bij mij!! ♥

And the winner is… Nora!!!

Ik heb namelijk bij Bijvoet, dat is DE sportzaak in Weesp, een paar nieuwe hardloopschoenen gewonnen!! En het allerleukste is: er hoort ook een voetanalyse bij!! Super tof!!

Nieuwe hardloopschoenen + voetanalyse

Eigenaar Hans is de voetspecialist van Bijvoet, ik denk niet alleen van Bijvoet maar ook van Weesp. Misschien wel van de regio. Dus met hem maakte ik een afspraak.
Ik kreeg opdracht om m’n ‘oude’ hardloopschoenen mee te nemen (oud… m’n Adidasjes heb ik 4 weken geleden in m’n collectie opgenomen, en daarna pijnvrij een marathon op gelopen: dus everlasting love…).
Eenmaal binnen werden er wat vragen gesteld (leeftijd, gewicht, aantal kilometers per week, etc) en daarna mocht ik met blote voeten op een apparaat gaan staan:

Hans en z’n ‘apparaat’ 🙂

M’n voet werd gescand. Deze statische meting liet zien dat ik wat drukpunten heb op de bal van m’n voet (aldus Hans) en dat het verder eigenlijk een doodnormale footprint is.

Vervolgens mocht ik op mijn eigen hardloopschoenen een paar keer heen en weer rennen in de winkel. Hans observeerde en diagnostiseerde: een voorvoetlanding! Yes! Dat is goed volgens mij!!

Voorvoetlanding

Voorvoetlanden heeft veel voordelen, zo schijnt, zoals minder blessures, want een voorvoetlanding heeft minder impact op je lichaam dan een hiellanding. Een voorvoetlanding betekent niet dat je hiel helemaal niet op de grond komt. Want als je alleen op de voorvoet landt en niet met je hak op de grond komt, kan dit pijn in de kuiten en achillespezen opleveren. Het zal vast goed zijn, dat landen op je voorvoet, want alle top-atleten doen het ook!
Een aantal jaar geleden kwam het landen op de voorvoet helemaal ‘in’. Trainers van de KNAU hadden hier goede dingen over gehoord en wilden het liefst iedereen zo snel mogelijk aan de voorvoetlanding. Maar je hardloopstijl in een keer omgooien van hiel- naar voorvoetlanding gaat vaak niet soepel… Je moet het dus rustig opbouwen. Daar kwamen veel mensen the-hard-way achter: blessures!
Ik weet niet precies hoe ik een voorvoetlander ben geworden, ik heb namelijk nooit loopscholing gehad. Toen ik begon met hardlopen was ik nog een hiellander (tssssss amateur 🙂 ), dat kwam uit de voetanalyse die ik 5 jaar geleden heb laten doen. Blijkbaar is mijn loopstijl met de jaren veranderd! Het blijkt trouwens dat vrouwen wat vaker van nature een voorvoetlander zijn (of worden!).

Toen ik mijn eerste voetanalyse kreeg (dus 5 jaar geleden) bleek ook dat ik last had van overpronatie (naar binnen hangen van de enkel). Ik kreeg anti-pronatie-schoenen aangemeten (met een ‘blokje’ aan de binnenkant van de voet). Volgens Hans was het vroeger ‘hip’ om anti-pronatie-schoenen aan te meten: zo’n 70% van alle hardloopschoenen die verkocht werden waren anti-pronatie-schoenen. Nu, met voortschreidend inzicht, blijkt het vaak helemaal niet nodig om dit soort hardloopschoenen te gebruiken: een beetje pronatie kan best (als je geen klachten hebt). Bij Bijvoet is slechts 5% van de hardloopschoenen die verkocht worden een anti-pronatieschoen.

Schoenen passen

Ik vertelde dat ik zelf hardloopschoenen uitzoek aan de hand van de heeldrop (de hoogte van de hak): deze kies ik meestal tussen de 8mm en 12mm. Waarom? Euhhh, daar loop ik al jaren blessurevrij op, en never change a winning team toch?
Hans dook een hok in en kwam terug met een stuk of 5 dozen met schoenen. Hij wilde me schoenen laten passen met een lagere heeldrop (0-4mm), deze schoenen zijn wat minder geschikt voor de echt lange duurlopen, maar meer geschikt voor tempoloopjes en intervaltrainingen. Dat zou dus een mooie aanvulling zijn op mijn collectie hardloopschoenen (die collectie bestaat maar uit 2 paar hoor, don’t worry). Bovendien voegt een heeldrop van 8mm of meer niet heel veel toe bij een voorvoetlander. Omdat Hans de voetexpert is, besloot ik op zijn expertise af te gaan en eens uit mijn comfort-zone van de heeldrop te treden.
Ik paste zo’n 5 paar schoenen en rende op allemaal door de winkel. Hans lette hierbij op de ‘afwikkeling’, ik lette op kleur 🙂 Grapje. Ik probeerde te ervaren of het ‘lekker’ liep, en of m’n tenen niet in de knel zaten.

Hele rare schoenen met ontzettend veel ruimte bij de tenen…

Uiteindelijk koos ik, op aanraden van Hans, de Brooks PureFlow 4. Een superlichte, neutrale schoen, met een heeldrop van 4mm (ik heb nog nooit zo weinig heeldrop op m’n hardloopschoenen gehad..) en veel demping. Mooi blauw-groen, beetje spacey 🙂 Op deze schoen kan ik zowel intervaltrainingen als duurlopen doen, aldus Hans. Ik ben heel benieuwd!! Want ik kan ze pas volgende week uitproberen (eerst dit weekend naar Limburg, voor de Amstel Gold Race!).

nieuwe hardloopschoenen en voetanalyse brooks pure flow 4

Ik neem mijn prijs ‘officieel’ in ontvangst 🙂

Nou ben ik heel benieuwd.. Ben jij je bewust van jouw loopstijl? Land jij op je hiel of op je voorvoet?

Liefs! Nora

15 april 2016/1 Reactie/door Nora

Marathon, Sport

Marathon madness!! | the day after….

Het zit er op!! Maanden voor getraind, naar toe geleefd, zenuwachtig voor geweest: Rotterdam Marathon 2016.
Het euforische gevoel dat ik verwachte na afloop had ik niet 🙁 Dingen liepen anders, waardoor ik eigenlijk best wel baal…

De uren voor de start

Omdat we om 10u moesten starten, en Rotterdam niet om de hoek is, stonden m’n vriendje en ik om 6 uur op en pakten we om 7 uur de trein. Op een zondag.
Uiteraard hadden we ALLES klaargelegd en voorbereid op zaterdag (en de dagen er voor). Zelfs ons havermout-kampioenen-ontbijt stond al klaar 🙂 Dus zonder stress konden we naar het station! Ook het treinreizen ging probleemloos (there’s a first time for everything 🙂 ) er is namelijk een superhandige intercity-direct waardoor je vanuit Weesp binnen een uur in Rotterdam bent!!
In Rotterdam was het al goed druk: overal lopers met bleke snoetjes van de spanning (ik ook 😉 ) en ook al veel supporters. We moesten eerst ons startnummer en T-shirt ophalen bij de Expo. Op de een-of-andere manier kregen ALLE vrouwen een prachtig roze-met-wit T-shirt en kreeg ik een lelijke rood-met-zwarte…. Waarom?? Ik ga NU de organisatie van de marathon mailen. We besloten ons hier ook om te kleden, en ik ging naar de wc (eerste keer).
Onze tassen moesten we weer naar een andere locatie brengen. Daar was het behoorlijk druk: veel beveiliging en controle (dank! safety first!!) Maar wel behoorlijk wat lopen dus: van station naar de expo, van expo naar kleedruimtes, van kleedruimtes naar de start: ik noem het maar warming-up. Bij de kleedruimtes ging ik eerst nog even naar de wc, en voordat we naar het startvak liepen nog een keer. Liever nu dan onderweg 🙂
Om het startvak te bereiken konden we weer achter in de rij aansluiten. Man wat was het druk!! Ondertussen werkte ik nog een banaantje weg, strikte ik m’n veters voor de derde keer en probeerde ik m’n hartslag laag te houden. We stonden nog maar net in het startvak toen Lee Towers begon te zingen. Kippenvelmomentje als je met ALLE lopers ‘you’ll never walk alone’ meeblert♥
De snelle lopers startten om 10u en de menigte van ons startvak schoof langzaam door naar voren. We kwamen nog langs een Dixi, dus ik besloot nog maar een keer te plassen. Ik moest ook echt!! Om 10.15u ging nog een startschot: die van ons!! Op de startstreep drukte ik m’n Garmin aan: ready to go!!!

De marathon

We begonnen rustig. Dat kon ook niet anders, want het was druk op het parcours!! Ik kreeg een beetje het ‘Damloop-gevoel’: veel mensen die 3-breed over de weg kachelden en geen ruimte lieten voor inhalers…. Best frustrerend om steeds om mensen heen te moeten, te versnellen en weer af te zwakken en ruimte te moeten zoeken. Dit kost energie. We konden geen tempo houden en besloten na 5 km om maar mee te gaan met de flow… Weer een kippenvelmoment toen we de Erasmusbrug voor de eerste keer over gingen: die hele stoet hardlopers, al die supporters en harde muziek. Even kwam dat besef:

Yes! We lopen ‘gewoon’ de marathon van Rotterdam!!!

Elke 5 km stond er een drink-post, met water en AA-drink. Zeer welkom: want het was warm!! Ik had handschoenen aan, maar die kon ik na 10 km echt uitdoen (en m’n lieve vriendje hield ze bij zich ♥ liefde!). De kilometers gingen voor m’n gevoel snel. We hadden een fijn tempo (langzamer dan gepland, maar te overzien. Het kon gewoon niet sneller). Bij 15 km nam ik m’n eerste gelletje. Ik had van te voren namelijk bedacht dat ik bij de 15 km, 25 km en 35 km een sport-gel zou nemen. En dan had ik er nog één extra bij me, want je weet maar nooit.

Ergens rond de 20 km was er een hardloper voor me die vond dat ‘ie wat van de grond moest oprapen: waardoor ik tegen hem aan liep en bijna viel. Grrrrr!!! Van de schrik direct een hoge hartslag. En door de inspanning was ik sowieso al wat minder tolerant (die gast liep met een hele hutkoffer op z’n rug!! En dan ook nog ineens stilstaan en bukken?! Come on!!!). Maar ik vond m’n ritme weer terug hoor.

Bij het 30 km drinkpunt dronk ik 2 bekers AA (stilstaand, anders komt er meer op m’n shirt dan dat ik binnen krijg) en rende daarna weer door, maar ik zag m’n vriendje daarna niet meer. Ik besloot even te wachten, maar ik wist niet zeker of ‘ie voor of achter me was… Gelukkig zag ik ‘m weer achter me: we konden weer samen verder! Het tempo was wel wat ingezakt…

Bij het 35 km drinkpunt zei m’n vriendje dat ‘ie even rustig aan moest doen. Ik dronk weer stilstaand en dribbelde heel rustig verder, er vanuit gaand dat m’n vriendje achter me liep. Maar dat was niet zo… Ik besloot weer te wachten. Daar kwam ‘ie! Na wat ‘kom op’, ‘nog even’ en ‘we zijn er bijna’ wilde ik het tempo vervolgen. M’n vriendje zei dat ik maar moest gaan. En ik begreep daaruit dat hij aan zou haken in m’n kielzog. Het bleek anders. Toen ik even later achterom keek zag ik hem niet meer…. Ik wachtte even, maar merkte dat m’n spieren verstijfden, dus ik rende heel rustig door (terwijl ik steeds achterom keek of ik ‘m al zag). Bij de drinkpost van 40 km wachtte ik nog even. Nog steeds geen vriendje… Omdat ik in beweging moest blijven hobbelde ik wat voort. Ook bij het 500m-punt (finish in zicht!!!) stopte ik om te wachten. Niks… Inmiddels was de moed me in de schoenen gezakt en was ik (mede door de vermoeidheid) lichtelijk in paniek. Wat was er aan de hand? Hij was toch niet gestopt? Of stil gaan staan? Ik besloot om door te rennen en na de finish op m’n vriendje te wachten.

Dat was echt het stomste wat ik ooit kon doen. Had ik maar gewacht.

Met dikke tranen kwam ik over de finish. Niet blij, of opgelucht…. Ik zocht Jur. We zouden samen over de finish. Ultieme liefde zeg maar. En in plaats van te wachten rende ik door….
Bij de finish wachtte ik hem op, maar omdat de finishers twee kanten op konden liep ik hem mis. Ik zag op m’n marathon-app dat hij 3 minuten na mij gefinisht was. Ik probeerde hem te bellen, maar zijn telefoon stond uit (was leeg, bleek later). Inmiddels was ik ontroostbaar 🙁 De tranen rolden over m’n wangen toen ik m’n medaille omkreeg. Een oenig sulletje vroeg nog of ik op de foto wilde. Wat denk je zelf?!
Ik ben eigenlijk helemaal geen huilerig type, maar ik vermoed dat de stress en de vermoeidheid van de marathon ook een groot aandeel hadden in m’n emo-gedrag…
Ik besloot om terug te lopen naar de kleedruimte (waar onze tas stond) in de hoop daar m’n vriendje te vinden. De kleedruimte vinden bleek lastiger dan gedacht, ik heb namelijk het oriëntatie-vermogen van een ui… Gelukkig had ik een route-kaartje op m’n telefoon.
Intens ongelukkig en verdrietig sjokte ik naar de tassen. En daar zat ie!!! Op de trap voor de kleedruimte zat m’n vriendje!! Al omgekleed en wel :-). Omdat m’n emoties nogal hoog zaten vloog ik hem lichtelijk dramatisch in de armen.

Achteraf baal ik van mezelf. Als ik toch door ging rennen, dan had ik het beter goed kunnen doen en niet telkens moeten wachten. Dan was het misschien nog iets geworden met m’n eindtijd. Maar beter had ik gewoon samen met m’n vriendje kunnen lopen. Dan had ik me VEEL BETER gevoeld. Zo’n eindtijd zegt toch eigenlijk helemaal niks? Het gaat om het gevoel dat je er aan over houdt. De enorme prestatie die je levert, ongeacht de tijd! En dat je dat geweldige gevoel dan deelt met degene met wie je keihard hebt getraind om dit überhaupt te kunnen doen. Voorafgaand aan de marathon riep ik ook om het hardst dat het doel was: hand-in-hand over de finish. Maar blijkbaar doet een marathon rare dingen met je…

We besloten onze marathon-ellende weg te drinken met een biertje (ik nam wijn) en bitterballen op een Rotterdams terras. Eerlijk is eerlijk, dit maakte veel goed! Totaal ingekakt stapten we daarna in de trein terug naar Weesp. M’n vriendje had ongeveer 10 blaren, dus lopen ging niet zo soepel meer. We belandden nog even op het terras bij Toeters, maar we kwamen er achter dat we niet zoveel meer waard waren, dus strompelden we lekker naar huis.

Op Instagram las ik wijze woorden: een marathon is een ‘animal’ waarbij zoveel meer factoren een rol spelen dan alleen een stukje (takke-eind) rennen: wind, temperatuur, over-training/under-training, taper, plas-pauzes, mentale state-of-mind, vorm van de dag, etc. Makkelijk is het nooit!

Het was niet mijn mooiste marathon, ik ben niet tevreden en heb geen goed gevoel. Maar toch heb ik het gedaan! En gefinisht! Dat telt ook. Ik verwacht dat ik vanzelf wat milder word, de tijd heelt alle wonden.
Ook nog goed bericht: ik moest onderweg NUL keer naar de wc!!

Via social media heb ik van jullie allemaal ontzettend veel lieve support en cheers gekregen: voorafgaand aan de marathon, maar ook heel veel lieve woorden er na! Super bedankt!! Dat maakt alles echt een heel stuk fijner!! Jullie zijn lief!♥

Heb je gerend gister in Rotterdam? Hoe ging het? Of staat er een marathon op je planning? Heb je er nog zin in, na mijn verhalen? 😉

Liefs! Nora

11 april 2016/14 Reacties/door Nora

Marathon, Sport

De week voor de marathon… | Miles van Noor

De onzekere laatste week voor de marathon….

De allerlaatste voorbereidingen voor de marathon…. Wat betreft trainen is het wel zo’n beetje gedaan. Een rustige week dus: opladen en uitkijken naar zondag.

Maar de onzekerheid slaat toe: Wat nou als ik het niet kan? Of wat nou als mijn schoenen ineens niet meer zo lekker lopen zondag? Of misschien krijg ik wel kramp? Wat nou als het echt KAA-UU-TEE gaat zondag?
Ik kan niet meer ‘bij’ trainen deze week, want in deze laatste week ga ik echt niet beter of sneller worden… Daar had ik eerder voor moeten zorgen. Gelukkig heb ik de afgelopen 12 weken ALLE trainingen van m’n schema vol overgave gedaan *trots*, zodat ik mezelf op dat punt in elk geval niks kan verwijten. Die gin-tonics en wijntjes die af en toe langs kwamen waren misschien niet het allerbeste plan, maar wel lekker en gezellig. Dat telt ook! YOLO.

Nog trainen?

Deze week heb ik nog wel 2 keer getraind: een rustig rondje van een uur met wat versnellinkjes op het einde, en een rustig rondje van een uur met 5 x 2 minuten wedstrijdtempo tussendoor. Goed te doen. En ook fijn voor m’n gevoel: ik kan het nog.

Wedstrijd schema

Mijn vriendje is echt THE BEST: hij heeft een kien tijdschema voor zondag uitgewerkt. En hij heeft het op stickers geprint (die plakken we op onze arm). Zodat we PRECIES weten na hoeveel tijd wel op welke kilometer zouden moeten zijn. Tipje van de sluier: Na 1u en 17 minuten moeten we op het 15km-punt zijn. Je hoort het: het is nogal een strak schema. Een soort utopie. Of noem het een ambitie!! Al die lieve mensen om me heen zeiden afgelopen tijd dat uitlopen van de marathon ook al fantastisch is… Maar wij hebben natuurlijk een droomtijd in gedachten. Tja, dat MOETEN ‘presteren’ om aan die tijd te voldoen (dat heb ik uiteraard mezelf opgelegd, het moet verder van niemand) geeft me ook weer zenuwen en stress. Als zondag alles meezit (het weer, m’n benen, m’n HOOFD) dan lukt het misschien. En anders ren ik SOWIESO de marathon uit. Langer dan 4 uur erover doen? NO WAY!! Dan kom ik huilend over de finish 🙁 Ik wil een sub-4, ikwilhet, ikwilhet, ikwilhet. 😉

Plaspauze

Waar ik me ook nogal zorgen over maak is mijn irritante gewoonte om duizend keer per dag te moeten plassen… Wat nou als ik tijdens de marathon naar de wc moet? Dat kost tijd!!!
Okee, het is niet eens een vraag. Hoe dan ook moet ik in die kleine 4 uur naar de wc. Maar wat nou als ik meer dan 1 keer moet?? Dat kost tijd!!!!
En wat nou als er nergens een Dixie meteen vrij is?? Ik ga dus niet wachten in een rij voor de Dixie! Dat kost tijd!!!
Alleen van deze plas-zenuwen moet ik al extra plassen #niethandig.

M’n outfitje

Inmiddels heb ik al 80 keer het weerbericht voor Rotterdam gecheckt: Bij de start 8ºC en dat loopt op tot 12ºC rond een uur of 14.00u, windkracht 1. Gelukkig geen regen!! Maar nu komt weer die onzekerheid: wat trek ik aan?!
Niet te koud kleden, dat is niet fijn en kost energie!! Maar te warm gekleed is ook geen pretje. Pffff….
Ik sprak gister een marathon-master (finisht ruim onder de 3 uur, dan ben je een master) die zondag ook start. Hij gaat naar eigen zeggen ‘bijna nakend‘. Dapper 😉
Zelf ben ik nogal een koukleum, en ik weet dat ik tijdens een lange duurloop (definately de categorie waar de marathon in valt) snel koude handen krijg. Handschoenen dus sowieso. En lange broek, want ik heb dit jaar eigenlijk nog helemaal niet in kort gerend. Ook maar een jack. T-shirtje met lange of korte mouwen er onder? M’n sokken en schoenen zijn de enige items waarvan ik zeker weet welke ik aan doe 🙂

Vandaag (zaterdag, the day before….) ben ik een beetje rusteloos. Ik heb ALLE TIJD van de wereld, want ik heb helemaal niks gepland voor vandaag. Ik had me voorgenomen om heerlijk uit te slapen, maar ik werd al om 6.30u wakker. Mehhh. Ik had vaag gedroomd over allerlei marathon-dingen die mis gingen (gelukkig ben ik geen Nostradamus…) waardoor ik al zenuwachtig wakker werd… Ik heb wat gewandeld net (lekker de benen los lopen), boodschappen gedaan en ik ga straks maar even m’n nagels lakken: ik moet natuurlijk wel SHINEN morgen 😉

Ik gok dat m’n zenuwen nog duren tot morgen, uurtje of 10. Want zodra Lee Towers begint te zingen, dan kruipt het kippenvel over m’n rug en maken de zenuwen plaats voor FOCUS!
Ik ga die marathon ROCKEN! Tot aan de finish! En als ik dan met m’n vriendje hand-in-hand over de finish kom, ben ik ultiem gelukkig ♥

Als je morgen ook de marathon rent: SUCCES!! Of als je iets anders leuks gaat doen: PLEZIER!!
Denk je aan me?

Liefs! Nora

9 april 2016/3 Reacties/door Nora

Marathon, Sport

Miles van Noor | Marathon preps #9

En weer een week dichter bij Rotterdam Marathon 2016. Nog 20 dagen tot de start…. Maar ik ben er bijna klaar voor!!
Mèèèèn, wat was dit een hele drukke week! Ik deed m’n laatste echt lange duurloop, ik had nogal veel etentjes en borreltjes en schreef een hele persoonlijke blogpost... Lees je mee?

Maandag 14-3 ♥ een presentatie voor bijna 50 vrouwen

de zaal is nog leeg…

Je raadt het al: ik begon de week met een fijn loopje. Een ochtendloopje, zoals Strava het noemt 🙂 Frisse neus en een goed begin van de week: ik kan het iedereen aanbevelen!
Na m’n werk ging ik meteen door naar restaurant ‘Aaltje’ (in Weesp). Want vanavond geef ik de presentatie die ik al weken aan het voorbereiden was (met een collega). We hadden al gehoord dat de zaal VOL zou zitten, en dat ze zelfs aan andere geïnteresseerden ‘nee’ hebben moeten verkopen. Dat betekende dus dat er bijna 50 vrouwen (yes, alleen vrouwen) naar ons zouden luisteren. Oo em djie. Om de zenuwen iets te bedwingen dronk ik een wijntje. Ok, twee.
De presentatie ging FANTASTISCH! Hele enthousiaste reacties, ontzettend leuke interactie gehad tijdens de presentatie en een intens voldaan gevoel achteraf. Yes! Daar dronk ik nog een wijntje op 🙂

Dinsdag 15-3 ♥ buikpijn…

Vandaag had m’n vriendje een belangrijke meeting, ik ging mee ter ondersteuning (eerst nog even werken trouwens). Ik weet niet of het door de zenuwen kwam (plaatsvervangend voor m’n vriendje, het was nogal een belangrijke meeting) maar ik had ineens enorme buikpijn, mehhhhh. Dus het trainingsloopje dat ik eigenlijk ’s avonds zou doen heb ik uitgesteld. Zonde om te gaan rennen als je je niet goed voelt: daar word je ook niet beter van…. Rustig avondje instead.

Woensdag 16-3 ♥ een persoonlijk boekje open

Op woensdag heb ik het altijd druk op m’n werk. Veel clienten, veel telefoontjes. Op zich lekker: de dag vliegt dan voorbij! En ik wist al dat ik ’s avonds niet zou rennen, want donderdag = duurloopdag, dus ik moest wat krachten sparen. Ik bouwde een lekker pizza’tje en crashte op de bank. De zeer persoonlijke blogpost die ik schreef over iets waar ik niet vaak over praat zette ik online. Ik had totaal niet verwacht dat ik ZOVEEL lieve en positieve reacties hierop zou krijgen!! De blogpost is ontzettend vaak gelezen (en wordt nog steeds veel aangeklikt), dus ik hoop dat ik zo mensen kan bereiken die iets soortgelijks doormaken en die wellicht wat steun hebben aan mijn verhaal…

Donderdag 17-3 ♥ Hercules 35km

Jaja, donderdag duurloopdag… Vandaag stond ik er in m’n eentje voor: m’n vriendje gaat ‘zijn’ 35km duurloop een andere keer doen, in verband met werk en planning enzo… Dus ik stapte om 9.00u in de trein naar Utrecht, een beetje nerveus voor de afstand, maar wel opgewekt: want het was SUPER mooi weer!! Een stralend zonnetje tijdens een duurloop is THE BEST! In Utrecht wandelde ik eerst naar de Dom. Uiteraard moest ik plassen (ik ben een soort Baby Born: alles wat ik drink lijkt er direct weer uit te moeten…) maar in een fijn kroegje mocht ik even van het toilet gebruik maken. Toen was er geen ontkomen meer aan: ik moest maar gaan rennen…. De lange tocht van Utrecht naar Weesp (die we vorige week ook hebben gedaan overigens) viel me echt ALLES mee! Ik hoefde alleen maar de Vecht te volgen: langs Oud-Zuylen, Maarssen (mooi!!), Breukelen, Loenen a/d Vecht, Vreeland, Nigtevecht zoooo weer in Weesp!! Yess!! Did it again!! Ik noemde ‘mijn’ 35km: Hercules, want zo voelde het ook 🙂
’s Avonds waren we uitgenodigd op de lanceer-borrel van Grown: een jonge ondernemer heeft groei-bakjes voor cress (= kiemen, zoals tuinkers) ontwikkeld. Inmiddels staat de bak in onze vensterbank en wachten we met smart op onze eigen cress oogst 🙂 Maar borrelen met 35km in de benen is best pittig.

Vrijdag 18-3 ♥ 4-gangen diner!!

Na een lange dag werken gingen m’n vriendje en ik gezellig eten bij vrienden S. en L. in Amsterdam. In hun knusse huisje werden we warm ontvangen met wijntjes (joh, alweer drank). Ze hadden zich ENORM uitgesloofd in de keuken, want we kregen 4 heerlijke gangen! Gevulde portobello’s, soepje, pasta met zalm en als KLAP op de vuurpijl: sgropinno!! Love it!! Gezellig kletsend, etend en drinkend was het ineens half een, tijd om naar huis te gaan. Heerlijke avond.

Zaterdag 19-3 ♥ interval, lunch in Laren en verjaardagsborrel

Een wekker op zaterdag, nooit grappig…. Maar we hadden een druk programma. We wilden eerst nog even hardlopen: een easy interval-training stond op het trainingsschema. Goed te doen. Snel douchen en door naar Laren, want daar gingen we lunchen met de ouders en dochter van m’n vriendje. Heel gezellig kunnen bijkletsen en superlekker gegeten! Ik was eigenlijk nog nooit in Laren geweest, best een kak-dorp. Maar wel veel leuke eettentjes en cafeetjes = pluspunt.
Onze buurman vierde zijn verjaardagsfeestje, dus we gingen ’s avonds even mee feestvieren! We werden goed gevoed met de heerlijkste hapjes en lekkere bubbels (ik hou toevallig HEEL ERG van bubbels♥). Iets te laat waren we weer thuis.

Zondag 20-3 ♥ Spiegelplasloop

De Spiegelplasloop in Nederhorst den Berg paste PRIMA in ons trainingsschema! Een ‘snelle’ 10km, op een parcours dat we nooit eerder deden, is sowieso leuk!! Het was een knus, kleinschalig loopje. Veel sportieve bekenden uit Weesp en omgeving: gezellig!! Helaas geen zon vandaag, zelfs een beetje motregen. M’n vriendje en ik liepen samen, en als ik zo vrij mag zijn: als een SPEER!! Zo voelde het tenminste. Geen adem om te praten. Sowieso weinig adem 🙂 Hahaha, in elk geval een hele hoge adem. We werden onderweg aangemoedigd door onze buren (jep, die van het feestje gister), heel tof! Ik vermoed dat niet iedereen weet dat het ONTZETTEND fijn is om aangemoedigd te worden door mensen die langs de kant staan (zelfs als je ze niet kent!). Dus als je ooit langs de weg staat bij een hardloop-wedstrijdje: schroom niet om te klappen, te juichen, te roepen en te lachen, want ‘wij hardlopers’ vinden dat tof! Als je langs de kant staat als een dood vogeltje, dan doe je jezelf én ons geen plezier, dus kan je beter lekker warm thuis blijven.
Vriend en ik finishten in 46.03: we waren tevreden!! Knus loopje, voor herhaling vatbaar!! De rest van de zondag was chill-dag. Want: moe.

Dat was mijn week! Best druk, als ik het zo lees. Onze planning is om de komende weken iets minder te doen, om toch een beetje uitgerust aan de start van de Rotterdam Marathon te verschijnen 🙂

Hoe was jouw week? Heb je ook lekker kunnen trainen?

Liefs! Nora

20 maart 2016/3 Reacties/door Nora

Hardlopen met reuma, Nora

Wat niemand van mij weet…

Ik loop er niet graag mee te koop, het is ook niet iets om van de daken te schreeuwen. Maar ik heb het wel.

Reuma.

Ik heb besloten om het maar een out-in-the-open te gooien. Dit is mijn coming-out!
Want ik wil laten zien hoe fit en sportief je kunt zijn met reuma: ik ben het bewijs! En ik hoop dat mijn verhaal misschien iemand (al is het maar 1 iemand) die ook reuma heeft, zal inspireren om ook de grote stap te nemen om hardloopschoenen aan te trekken en in beweging te komen. Geloof me, het is okee!

Het begin

In 2010 kreeg ik last van pijnlijke handen. Niet zomaar pijnlijke handen, maar mijn handen waren dik en opgezet (ook mijn polsen), ik kon ze haast niet meer bewegen en ik kon zo ongeveer niks meer vastpakken. Als ik iemand een hand moest geven (bij voorbeeld op mijn werk) dan wilde ik het het liefst uitschreeuwen. Ook m’n voeten deden pijn en waren dik, weliswaar niet zo erg als mijn handen, maar wel vervelend. Ik kreeg OOK NOG pijnlijke knieën en had een chronische stijve nek. En daarbij was moe, heel erg moe. Ik werd er GEK van.

Ik was in 2010 helemaal niet sportief, en met alle klachten die ik had kon ik eigenlijk niet eens van de bank komen (opstaan was pijnlijk!!) of Monster (m’n hond) uitlaten, laat staan dat ik kon knallen in de sportschool of een rondje kon hardlopen. Sporten was echt het laatste waar ik aan dacht.

De diagnose

Ik ben niet iemand die voor elk wissewasje naar de dokter gaat, maar al mijn klachten maakten ‘normaal’ functioneren best lastig. Ik hoopte dat ik een griepje onder de leden had waar mijn huisarts een pilletje voor zou kunnen geven. Maar een ‘griepje’ bleek het niet te zijn…
Via de huisarts en verschillende specialisten, kwam ik uiteindelijk bij het VUmc terecht. Ik kreeg (na heeeeeel veel onderzoeken) de diagnose SLE: Een vorm van reuma (reuma is een verzamelnaam voor meer dan 100 verschillende ziekten).

SLE

Wat had ik?! SLE: Systemische Lupus Erythematosus, ik had er nog nooit van gehoord. Jullie ook niet denk ik, daarom zal ik in een notendopje vertellen wat dit is:

SLE is een chronische ontstekingsziekte, een auto-immuunziekte. Bij een auto-immuunziekte produceert het lichaam antistoffen tegen onderdelen van het eigen lichaam. Op deze manier beschermt het afweersysteem het lichaam niet meer, maar valt het juist aan. Door deze antistoffen kunnen er ontstekingen in alle organen van het lichaam ontstaan. Niet iedereen met SLE heeft hier evenveel last van.

SLE komt vooral voor bij vrouwen (hee! Dat ben ik!). Verder ontstaat SLE meestal tussen het 10e en 30e levensjaar (Yes, ook ik.) Alle symptomen die ik had bleken te komen door de vorm van reuma die ik heb.

En toen…

Mijn reumatoloog in het VUmc is gespecialiseerd in SLE. Zij wilde meteen aanpakken: we gingen medicijnen uitproberen om te zien welke medicatie bij mij zou aanslaan. Veel medicijnen hebben zo’n 4 maanden tijd nodig om iets van resultaat te laten zien, dus mijn geduld werd behoorlijk op de proef gesteld. Ondertussen probeerde ik, zo goed en zo kwaad als het ging, te ‘leven’ met mijn klachten. Het was ook in die tijd dat ik besloot dat ik wat wilde afvallen. Ik wilde sporten. Mijn reumatoloog (= zelf super sportief!) moedigde me daarbij aan. Doordat mijn moeder ineens fanatiek was gaan hardlopen vond ik dat ik dat ook maar eens moest proberen. Hardloopschoenen had ik, conditie had ik niet.

Ik begon met wandelen, dat was soms al vermoeiend genoeg (ik was vrij vaak uitgeput-moe, door de SLE). En ik had ook nog wat gewrichtsontstekingen (dat waren die dikke handen, voeten, knieën en nek) die het bewegen niet makkelijker maakten. Maar het wandelen ging steeds beter, ook omdat mijn medicijnen aansloegen. Ik bouwde mijn wandelrondje uit: ik ging kleine stukjes rennen. Ondertussen probeerden mijn reumatoloog en ik de medicijnen te ‘finetunen’: welke dosis van welke medicijnen?

Eigenlijk ging ik me steeds wat beter voelen: ik kon hele stukken hardlopen en had steeds minder gewrichtsontstekingen. Doordat ik meer sportte leek ik ook meer energie te krijgen! Dat motiveerde enorm!!

Hardlopen met reuma

Het sporten (bewegen!!) zorgde ervoor dat ik me veel beter voelde! En de medicijnen deden zijn werk! Ik voelde me goed!! Ik was inmiddels zo lekker aan het hardlopen, dat ik in 2012 de Dam tot Damloop liep!! Dat had ik een jaar eerder ECHT NOOIT durven dromen: toen kon ik namelijk niet eens een uur wandelen. Vrij snel daarna liep ik mijn eerste halve marathon: de Berenloop op Terschelling.

Nu was het hek van de dam: doordat ik sportte voelde ik me TE GEK! Mijn reumatische klachten namen zienderogen af, ik zat weer vol met energie! Juist door te bewegen blijf ik soepel en hou ik mijn lichaam fit: FUCK YOU reuma!!

Toen ik in 2013 de Rotterdam Marathon finishte, en dat daarna aan mijn reumatoloog vertelde, viel ze bijna van haar stoel: van trots!! Mijn arts is een groot voorstander van bewegen en hardlopen met reuma (er zijn ook reumatologen die heel behoudend zijn over hardlopen) en loopt zelf ook marathons. Zij vindt het fantastisch dat ik met hardlopen mijn reuma bestrijd!

Sporten is mijn medicijn, en ik ga er verdomd lekker op 🙂

Dus ja: reuma heeft mijn leven veranderd. Maar sporten (hardlopen!!) heeft mijn leven weer terug op de rit gekregen! Ik ben sterker, fitter en energieker dan ooit! Ik moet leven met een dagelijkse dosis medicatie, en wat ongemakken van de reuma. Maar er zijn mensen ZONDER reuma, die nog geen 10 km kunnen rennen! En ik wel!

Deze ‘coming-out’ vind ik best spannend. Ik wil niet in een hokje geplaatst worden: Nora, het zielige, zieke meisje…
Alleen de mensen die dicht bij me staan weten van mijn reuma en de klachten die ik (soms nog) heb. Maar heel misschien is er ergens in Nederland wel een ‘Nora-van-6-jaar-geleden’, die dit leest en denkt: dat kan ik ook! Daartegen wil ik zeggen: JA! Kom in beweging!! Het helpt mij, en ik kan het iedereen aanbevelen!!

Ik zou het superleuk vinden om je reactie op deze persoonlijke onthulling te horen of te lezen!
Het R*-woord (jaaahaaaaa REUMA) is er uit!

Liefs! Nora

16 maart 2016/23 Reacties/door Nora

Evenementen, Hardlopen, Sport

Mud Masters 2016 Haarlemmermeer | Review

Op donderdagavond verscheen in mijn Facebook-tijdlijn het volgende bericht:

2 bikkels gezocht voor a.s. zaterdag om samen met mij de Mud Masters te doen in Haarlemmermeer. Afstand is 12km en de start is om 12:50uur. Kosten zijn al betaald 🙂 Wie eerst komt wie het eerst maalt!

Rennen? Door de modder? Obstakels? Impulsieve acties? LEUK!! Daar hou ik van!! Ik reageerde dus meteen. Het kostte me daarna wel wat overtuigingskracht om m’n vriendje over te halen… Maar hij zag er uiteindelijk ook wel de lol van in. Yesss!! MudMasters 2016 Haarlemmermeer: wij zijn er bij op 5 maart!!

Mud Masters: wat is dat?

Mud Masters is een Obstacle Run. Een hindernisparcours, bedacht door mariniers, met het nodige klim-, tijger-, klauter-, slinger-, spring- en zwemwerk. En, een no-brainer, met een hoog moddergehalte. Ik hou wel van dit soort uitdagingen!!
Ooit, in 2012, deed ik al eens mee met Mud Masters. Het was toen redelijk nieuw in Nederland. En nog niet zo ontzettend gehyped. Want tegenwoordig betaal je per persoon een dikke €65 om met duizenden andere gekkies door de bagger te mogen kruipen. En dan moet je er nog naar toe, parkeergeld betalen, en biertjes drinken achteraf 🙂 Kortom: dure aangelegenheid.

Voorbereiding

Dankzij Facebookfriend B. konden we nu dus last-minute meedoen!! Met tickets van Independer: top!! Vriend S. was ook van de partij (alweer: bedankt Independer!!), dus met z’n vieren vertrokken we afgelopen zaterdag vanuit Weesp naar de Haarlemmermeer. Tijdens de autorit hadden we mooi even de tijd om te kletsen: ik kende B. alleen van Facebook (toegegeven, dan ben je wel op de hoogte van alles uit elkaars leven) maar ‘live’ nog niet. Superleuk om zo’n enorm sportieve Weesper te spreken, leuke kerel. Ik had onderweg al behoorlijk wat wedstrijd-spanning: ik wist nog van 4 jaar geleden dat er behoorlijk wat venijnige obstakels tussen zaten. En dat er veel modder was, KOUDE modder… B., ook een Mud Masters-ervarings-deskundige, kon dit alleen maar bevestigen….

Ik twijfelde ineens of ik wel ‘goede’ kleding aan had getrokken. Want je wordt natuurlijk nat, dus veel laagjes zijn dan niet handig. Maar het is ook koud, dus veel laagjes zijn dan wel handig. Zal ik een muts op doen? Buff (= sport-sjaal)? Handschoenen? Thermoshirt? Uiteindelijk besloot ik om in een lange (hardloop-)broek, thermoshirt, windjack, buff en handschoenen te gaan lopen. Als ik zo om me heen keek was dat zo’n beetje de dresscode van iedereen. We kregen van Independer trouwens ook nog een stralend wit shirt om over onze kleding aan te trekken. Daar heeft iemand duidelijk niet al te lang over nagedacht: door de bagger in een WIT shirt? Juist.
Vanaf de parkeerplaats moesten we nog zo’n 2km naar de start lopen (rennen, want: we hadden tijdnood i.v.m. file richting Mud Masters. Iets met hype en massaal). Het startgebied was een soort grote kroeg: biertentjes, harde muziek en dansende (springende) mensen. Dat springen was trouwens warming-up. Had ik al gezegd dat het koud was?

We stonden klaar voor de start, klaar om te knallen!! Maar na het startschot was het eerst nog een beetje schuifelen in een rij. De startgroep verdeelde zich gelukkig snel, de een is nou eenmaal wat sneller/ behendiger dan de ander.
De obstakels begonnen easy. Het grappige is dat iedereen aan het begin van de run nog een beetje voorzichtig is. Liever niet vies worden als het niet hoeft, liever droge voeten houden als het kan. Maar nog voor de 2e kilometer bleek het een illusie te zijn om te denken dat je schoon en droog zou blijven 🙂

Teamwork en saamhorigheid

Tijdens deze run zijn teamwork en saamhorigheid keywords! Bij de klimonderdelen (hoge schuttingen waar je overheen moest) werden er aan alle kanten pootjes gegeven. Er werd trouwens ook door iedereen zonder moeite geaccepteerd dat wildvreemde handen tegen je billen duwden, alles om maar de obstakels te overwinnen! In dit geval dus gewenste intimiteiten. Ik liep deze Obstacle Run met 3 sterke mannen aan mijn zijde: mijn vriendje, S. en B. (Mannen houden ervan als er aanspraak wordt gedaan op hun spierkracht. Een soort oergevoel denk ik. Goed voor hun ego.) Toegegeven: ik had ze nodig!! Mijn modder-macho’s!!

Er was 1 HORRIBLE-obstakel: een brede sloot, met een enkel touw erover heen. Dus beentjes erover, en als een aapje naar de overkant. Mèèèèèènnnnn, wat was dit ZWAAR!!! Dankzij dit ene obstakeltje zit ik nu al de hele week met blauwe knieholtes… Bij een ander obstakel belandde m’n vriendje heel ongelukkig op zijn rug en hoofd 🙁 Niet tof. Dus iets getemd vervolgden we onze run.
We renden, klommen, sprongen, tijgerden, kropen, vloekten, lachten, proefden wat modder en overwonnen (bijna) alle obstakels. Bijna alle ja. Ik had namelijk zulke koude handen tijdens de laatste kilometers, dat sommige obstakels echt niet meer haalbaar waren. En m’n vriendje was dus half uitgeschakeld door zijn val. En vriend S. was dokter Bibber (we dachten even dat hij onderkoeld was, maar hij had het gewoon heel koud). De blubber-baas B. Heeft overigens alle obstakels gedaan!!

Bij de finish wachtte ons een lekker biertje!! Ja het was best lekker, maar wel Radler 0.0%, dat noem ik dus geen bier. Dat is toch gewoon limonade? Er waren ook douches, maar we besloten met ons bikkel-team dat wij, stoere strijders, geen douche nodig hadden. Dus gewoon de modder uit je oogjes wrijven, vieze kleren uit, schone kleren aan, en gaan. Makkelijker gezegd dan gedaan. Aangezien mijn handen nogal koud waren, kon ik mijn veters niet loskrijgen. En m’n broek ook niet. En m’n rits ook niet. Het duurde wat langer, dat begrijp je. Overigens was het in het vrouwen-omkleed-hok enorm gezellig: iedereen was in opperbeste stemming, en er werd dan ook volop gedanst op de muziek. Zowel mét als zonder kleren (ja mannen: sportieve, dansende, blije, blote vrouwen).
We bestelden nog een ECHT biertje en begonnen onze tocht terug naar de auto. We waren toch wel moe. Het was ‘maar’ 12km (ik heb voor hetere vuren gestaan), maar wel door de blubber, met obstakels en dan ook nog koud en nat. Pfffff: maar we did it!!

Supertof dat we erbij waren: Mud Masters 2016! Voelt toch als een overwinning!!
Maar mijn honger naar modder is voorlopig wel even gestild 😉

Was jij er ook bij in de Haarlemmermeer? Of heb je een andere Mud Masters gedaan? Wat vind je er van? Voor herhaling vatbaar?

Liefs! Nora

10 maart 2016/2 Reacties/door Nora

Marathon, Sport

Miles van Noor | Marathon preps #7

Over de helft en midden tussen de lange duurlopen: m’n marathontraining gaat voorspoedig!
Deze week was het voorjaarsvakantie, dus ik hoefde lekker weinig te werken 🙂 En aan het einde van de week kwam er ineens een sportieve utidaging op m’n pad!! Benieuwd? Lees mee!!

Maandag 29-2 ♥ schikkeldag en WOD 16.1

Ik begon mijn ‘voorjaarsvakantie’ uiteraard met een run. Eerst een uurtje rustig lopen, met wat versnellingen op het eind. Prima work-outje voor in de ochtend. Ik kwam nog een mede-sportster uit Weesp tegen onderweg: mooie motivatie om samen nog een extra versnellinkje te doen!!
’s Middags bakte ik zwarte bonen brownies, met extra veel proteïne: hello herstel hap! Ik proefde de zwarte bonen niet eens!! Natuurlijk pakte ik ’s avonds ook nog een lesje Crossfit mee. Op het programma stond WOD 16.1: de WOD van de Crossfit Open. De complete Crossfit cummunity heeft het momenteel over de Crossfit Open: dit is de eerste ronde van de Crossfit Games (= in het kort: een wereldwijde competitie om ’the fittest on earth’ te zoeken, verdeeld over 3 rondes). Aan de Crossfit Open kan IEDEREEN mee doen, over de hele wereld. De beste 60 mannelijke, 60 vrouwelijke atleten en 30 teams van elke regio gaan door naar de Regionals (dit is de tweede ronde). De beste Crosfitters van de Regionals zullen op the CrossFit Games strijden om de titel Fittest on Earth. Bij mijn knusse-Crossfit-clubje deden we vandaag WOD 16.1: gewoon, om een beetje het gevoel van de Crossfit Open te voelen. Heftige WOD met onder andere pull-ups en burpees: dodelijk moe was ik. Gelukkig hadden we de bonen-brownies voor na de les!!

Dinsdag 1-3 ♥ toch wat werken en een tempoloop

Vroeg op: deze ochtend moet ik gewoon werken. Niet erg, veel kunnen doen! En: ’s middags lekker vrij!! Ideaal om thuis te lanterfanten, aan m’n blog te werken en Limburgs Zuurvlees te kokkerellen (succes-receptje hoor!!). Einde van de middag deed ik de wekelijkse tempo-run met m’n boyfriend. Ik liep totaal niet lekker. Dat was balen. Tuurlijk gaan niet alle trainingen even goed, dat hoort bij sterker/ sneller/ beter worden tijdens een marathontraing. Maar het gevoel na zo’n run is dan een beetje teleurstellend, ken je dat? Maar goed: wel gedaan! Dat telt ook!

Woensdag 2-3 ♥ zakelijke ondersteuning en RUST

’s Ochtends vergezelde ik m’n vriendje bij een zakelijke meeting, voor wat support en de toevoeging van ‘mijn’ kijk op dingen. Om het ‘uitje’ toch nog een beetje fun te maken, deden we aansluitend boodschappen bij de Maxis, lekker burgerlijk, De rest van de dag deed ik heel weinig. Ik voelde AL m’n spieren: ze waren moe!! Ik had natuurlijk zowel maandag als dinsdag hard getraind, de rust was welkom!! En rust is ook een belangrijk puntje tijdens een marathontraining (wijze woorden van Nora, knoop het in je oren).

Donderdag 3-3 ♥ Duurloop en pizza’s

Donderdag = duurloopdag…. Omdat ik vorige week tijdens de 30km niet zo heel lekker had gelopen (pijntjes en een verrekte nek) was ik voor de 30km van vandaag een beetje zenuwachtig. Het is toch bijna 3 uur rennen, niet niks. M’n vriendje had weer een route bedacht: weer met de trein naar Hollandse Rading, en dan via Hilversum, Laren, Crailoo en Naarden terug naar Weesp. De route was op sommige plekken een beetje lastig: met de uitgestippelde route op Strava bij de hand is het toch gelukt de weg te vinden (totaal 31km geworden), maar we moesten wel vaak stoppen om te zoeken. En oja, ik moest ook 2 keer plassen onderweg, nog meer stoppen dus. Uiteindelijk rende ik heel lekker! Geen pijntjes!!
Omdat we veel hadden verbrand tijdens het rennen, besloten we om ’s avonds lekker pizza te gaan eten bij La Base in Weesp. Daar was ik nog nooit geweest, maar goede verhalen over gehoord. De pizza die ik bestelde was volledig gedrenkt in olijfolie, terwijl ik had gevraagd om overmatig olie-gebruik te vermijden… Jammer. Ik hou dus totaal niet van zo’n vette pizza 🙁 Dus ik heb een andere pizza gevraagd. Dat deden ze heel lief hoor. Die pizza was beter. De sgroppino als toetje was wel lekker. En de bruschetta vooraf ook. Bij La Base kun je supersnel eten: de pizza’s staan in een mum van tijd op tafel. Je moet wel van pizza houden: iets anders hebben ze niet. Prima gegeten, maar ik weet niet of ik er nog zo snel een keer naar toe zou gaan: die pure-olijfolie-pizza was een deceptie (vette hap) en echt heel bijzonder vond ik het allemaal niet daar. Of ben ik te kritisch/moeilijk?

Vrijdag 4-3 ♥ rust

Nog steeds voorjaarsvakantie: dus een heerlijk rustig dagje! We dronken een vrijdagmiddagborrel bij onze buren en deden verder vrij weinig: zo’n dag kan soms zo lekker zijn!!
Een Facebook-vriend zette een bericht online: hij had kaartjes over voor MudMasters… Of er toevallig bikkels in zijn tijdlijn waren die daar zin in hadden…. Jaaaa!! Dat wil ik!! Het kostte me wat overtuigingskracht om m’n vriendje over te halen, maar een paar keer lief knipperen met mijn puppy-eyes werkte!! Dus zo kwam het dat we besloten om vrijdag op tijd naar bed te gaan, omdat we zaterdag mee zouden doen met MudMasters!! Joeeehoeeee!!

Zaterdag 5-3 ♥ modder en modder

Tjop tjop. Uit de veren: in de MudMaster-kleren!! Met een auto volgeladen met stoere modder-macho’s reden we naar de Haarlemmermeer: 12 km door modder en over obstakels stond ons te wachten. En ik had er zin in!!! Ik was wat onzeker over mijn modder-outfitje: wel of geen thermo? Wel een muts? En welke schoenen? Maar uiteindelijk besloot ik in een lange running-tight, thermo-shirt (lange mouwen), windjack, buff en handschoenen de heroÏsche tocht door de bagger aan te gaan. Als finishing touch kregen we nog een stralend wit shirt van Independer om over onze kleren aan te trekken! Wit shirt, zwarte blubber, gouden combi 🙂 Onze obstacle-run van 12 km was zwaar: met ijskoude handen over (of onder) een touw naar de overkant van een sloot leek onmogelijk, maar I did it!! Ook bedwongen we hooibalen, loopgraven vol modder, zuigende-modder-paden (zij noemen het ‘slow mud’) great walls, en liepen we met zandzakken 5 trappen op en af. Je snapt dat we na afloop moe (en vies!!) waren. Gelukkig kregen we een biertje bij de finish, dat stemde vrolijk! Totdat we zagen dat het alcoholvrije Radler was. Mudmasters is toch niet voor MIETJES?? Dus meteen maar een ECHT biertje besteld 😉
Nadat we onze modder-kleren in bad hadden gedaan, plofte the boyfriend moe op de bank, maar ik kon meteen door naar een vriendinnen-borrel!! Met een wijntje en lekkere hapjes heel knus bijgekletst, maar tegen middernacht vielen m’n oogjes dicht. Ik was moe.

Zondag 6-3 ♥ Oma en rust

oma’s kat

Alweer zondag…. Ik sjeesde ’s ochtends even naar Stolwijk om bij m’n oma en haar zus wat kopjes thee te drinken. Altijd fijn om oma weer even te zien! ’s Middags werkte ik wat, blogte ik wat, kookte ik wat, en toen was het weekend (en de voorjaarsvakantie!) alweer voorbij… Mehhhh.

Een week met lange duurloop EN Mudmasters, snap je dat ik spierpijn heb? 😉
Heb jij wat leuks gedaan deze week? Hoe staat het eigenlijk met jouw trainingen?

Liefs! Nora

6 maart 2016/0 Reacties/door Nora

Dit wil je!, Hardlopen, Sport

5 must-haves voor elke hardloper

Iedereen kan hardlopen!!

Ik hoor wel eens: ‘Ik wou dat ik kon hardlopen zo als jij, maar ik ben al na 100 meter uitgeput.’ Ik ben ervan overtuigd dat IEDEREEN kan hardlopen! Maar je kunt natuurlijk niet ineens 10 km lopen, daar moet je voor trainen. Beetje bij beetje opbouwen, dan lukt het iedereen (mensen met serieuze lichamelijke beperkingen niet meegeteld…).
Wat heel belangrijk is: Wat trek je aan als je gaat hardlopen?
Ik heb (speciaal voor jou!!) 5 basis MUST-HAVES voor elke hardloper op een rijtje gezet:

Must-have 1: goede schoenen!

Hardlopen doe je op hardloopschoenen. Dit klinkt als een open deur. Maar toch zie ik nog best wel eens mensen hardlopen op gympies/ tennisschoenen/ Vans of dat soort sneakers. Heel gemeen denk ik dan altijd: vast iemand die voor de eerste keer hardloopt. Natuurlijk hoef je niet meteen de duurste en meest shiny hardloopschoenen te kopen als je wilt beginnen met hardlopen, ik snap dat je eerst wilt ‘ontdekken’ of hardlopen iets voor jou is. Maar als je, met al je goede voornemens, besluit te gaan hardlopen op je sneakertjes, is de kans groot dat je pijnlijke voeten, blaren en misschien wel blessures krijgt. Niet leuk. En niet motiverend, want je was net zo goed bezig (want: hardlopen!) en nu heb je meteen een pijntje te pakken 🙁 Kies een goede hardloopschoen, aangepast op jouw loopstijl en lichaamsbouw. Je kan tegenwoordig in bijna elke sportwinkel (of beter nog, kies een hardloopwinkel!) een gratis loop-analyse laten doen, dan wordt gekeken naar de stand en afwikkeliing van je voeten en je looppatroon, dit helpt je om jouw perfecte hardloopschoenen te vinden! Als je eenmaal weet welke soort schoen je nodig hebt, dan is de keuze ENORM: alle prijsklasses, kleuren, nieuwste snufjes of gewoon degelijk: kies maar uit!!

Voor mezelf geldt: ik ben een neutrale loper en ‘mijn’ hardloopschoenen moeten genoeg dempen en een heeldrop (= hoogte verschil tussen hiel en voorvoet) van 8-10 mm hebben. Dit maakt mijn schoen-keuze best overzichtelijk! Ik ren op Saucony Triumph, Nike Pegasus 32 en Adidas Ultra Boost (afwisselend).

Must-have 2: hardloopsokken

Hoezo hardloopsokken? Sokken zijn sokken toch? Goed punt. Maar hardloopsokken hebben ECHT voordelen: Een goede hardloopsok (van bijvoorbeeld Falke, Nike of Adidas) is vaak geheel naadloos en precies gevormd naar de maat van je voet: dit geeft extra comfort in je hardloopschoen. Hardloopsokken hebben dikkere voetbedden op belangrijke plekken: dit zorgt voor extra demping en een betere vochtabsorptie. Zo heb je minder kans op blaren!

Must-have 3: een running-tight, capri of short

Ook dit zie ik vaak op straat: mensen die rennen in jogging broeken. Ik kan me dus niet voorstellen dat dit lekker is. Bovendien: als het regent wordt zo’n ding toch kletsnat?
Kies liever een (strakke) hardloop-tight (= legging)! Het voordeel hiervan is dat deze aansluit op je lichaam: het kan dus niet gaan schuren op nare plekjes omdat de stof te los zit. Bovendien kan je ook nooit struikelen over je broekspijpen, want deze zitten strak om je benen! En je sport toch (ook) voor mooie billen/ benen? Deze komen lekker uit hoor, in zo’n broekie 🙂

Must-have 4: een sport-BH

Yep, deze tip is alleen voor dames, no worries heren! Tijdens hardlopen krijgt de lichaam bij elke stap een schok te verwerken. Dit dreunt lekker door naar je borsten, niet lekker. Een goede sport-BH ondersteunt je borsten, zodat deze niet op en neer kletteren bij elke stap. Zelfs als je kleine borstjes hebt (hear hear!) is een sport-BH onmisbaar: door de beweging van het hardlopen verslapt het borstweefsel en kunnen je borsten op den duur gaan hangen. NOOOOO!!! Bovendien kan sporten zonder sport-BH leiden tot overbelasting van je nek en je bovenrug, wat weer voor irritante blessures kan zorgen.

Must-have 5: een reflecterend hesje, of lampjes

Veiligheid boven alles!! Als je na je werk een rondje wil gaan lopen, is het (in de herfst en winter) waarschijnlijk al donker. En als het dan ook nog regent (hallo Nederland) is het zicht buiten niet echt optimaal. Zorg dus dat mensen je zien als je aan het hardlopen bent!! Op veel hardloopkleding zit al reflecterend materiaal, top! Maar dat is niet genoeg. Draag hierbij een reflecterend hesje, of een armband met LED-verlichting. Zo val je lekker op bij andere weggebruikers, en meteen een goede reden om letterlijk te ‘shinen’!! 🙂

5 must-haves, that’s it! Daarmee heb je in elk geval de basis van je hardloop-leven gedekt. Daarnaast kun je natuurlijk nog veel meer items aanschaffen om het hardlopen nog plezieriger te maken. Als hardloper heb je nooit genoeg shirtjes, jacks, mutsen, handschoenen (shopping time!!) of ga nog een stapje verder met drink-belts, hartslagmeters en buffs. Je kan het zo gek maken als je zelf wilt! Als de basis maar goed is!

Zonder welke items ga jij niet de deur uit voor je run? Wat vind jij het aller-belangrijkst?

Liefs! Nora

[bol_product_links block_id=”bol_56d9a1d65115c_selected-products” products=”9200000055275011,9200000035344765,9200000039706428,9200000032169405″ name=”must-haves voor hardlopers” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

4 maart 2016/0 Reacties/door Nora