Ik woon in Weesp en ik werk in Weesp. Dat betekent: op de fiets naar m’n werk. Daar doe ik net geen 2 minuten over. Ik moet precies 2 steegjes door en doe langer over het op slot zetten van m’n fiets dan over het fietsen zelf. Heerlijk.
De karakteristieke steegjes in het centrum van Weesp zijn knus en smal, niet geschikt om doorheen te fietsen. Daarom geldt in bijna alle steegjes: alleen voor voetgangers… Maar als je haast heb (ik ben van de ‘druk druk druk’-generatie) en eigenwijs bent (‘ik-weet-het-toch-beter’) dan is wandelen door een lege steeg met je fiets aan de hand een onlogische keuze. Dus ik moet eerlijk opbiechten: ik fiets vaak door de steegjes in het centrum, ook al weet ik dat het niet mag…
Mijn oneigenlijke gebruik van de steegjes is tot nu toe altijd goed gegaan. Eén keer is het voorgekomen dat ik met een soort acrobatensprong van m’n fiets af moest springen om een rollator te ontwijken. De mevrouw die bij de rollator hoorde riep nog heel kwaad: ‘Je mag hier niet fietsen!’ Natuurlijk wist ik dat ze gelijk had, maar ik wilde haar eigenlijk vertellen dat er bijna nooit iemand in de steeg loopt en dat het dan zonde van je tijd is om te gaan lopen, als je ook kan fietsen. Maar ja, ik had haast, dus ik verontschuldigde me voor m’n fietsgedrag en liep met m’n fiets aan de hand de steeg uit. Om vervolgens weer onverstoorbaar op m’n fiets te stappen en zo de volgende steeg in te fietsen. Ik zei toch: eigenwijs.
Gisteren was ik een keer niet op de fiets. Ik wandelde, met een grote boodschappentas in m’n hand, door de Sleutelsteeg. Vlak voordat ik uit de Sleutelsteeg de Nieuwstraat op wilde lopen, kwam er een jongen op een fiets de steeg in racen. Op wonderbaarlijke wijze kon hij me nog net ontwijken. Hij fietste verder, terwijl hij ‘sorry’ mompelde.
En toen, voor ik er erg in had, riep ik hem achterna: ‘Je mag hier niet fietsen!’
Deze column is gepubliceerd in het WeesperNieuws op 12-4-2017
Plaats een Reactie
Laat je reactie achter!