Naar Ghana met Albert Heijn Foundation

Inmiddels ben ik alweer 5 dagen terug van mijn Albert-Heijn-once-in-a-lifetime-trip, maar ik zit nog behoorlijk met m’n hoofd in de Ghanese wolken! De dagelijkse malaria-pillen die ik deze week nog moet nemen houden dit Ghana-gevoel wel in stand. En ik begin wat mango-afkick-verschijnselen te vertonen: van dagenlang mango bij het ontbijt, lunch en avondeten, naar helemaal niks meer is iets te cold-turkey voor mij…. Morgen maar even een lekker bakje gesneden mango bij de Appie halen 😉

Voor nu: hier het laatste stukje van mijn Ghana reis, in woord en beeld!
Voor het eerste deel: klik HIER.
Voor het tweede deel: klik HIER.

Lievelings ochtendritueel

Hier kan ik dus wel aan wennen: een briljant-mooi zwembad om een fijne ochtendduik in te nemen♥ Dit zwembad van het laatste hotel lag ook nog eens pal aan het strand. Ik zeg: paradijsje.

Ik besloot om de zee ook maar even te checken. Ik ben er nu toch. Er waren helaas wat rotsen in zee, dus echt zwemmen zat er niet in. Dat mocht trouwens ook niet: er is een gevaarlijke onderstroming. We mochten trouwens ook niet van het ‘resort’ af om bijvoorbeeld hard te lopen… Albert Heijn is best streng hoor 🙂

Lievelings reptielen

Je kunt je afvragen: Waarom?! Maar bij dit hotel hoorde een kudde krokodillen. Achter een muurtje. Ze lagen lekker te chillen in de zon, dus dit was MIJN KANS om toch nog een beetje de Freek Vonk uit te hangen! Ik had bananenbrood van het ontbijt meegenomen, dus dat leek me wel een lekker krokodillen-maaltje. We gooiden wat stukjes, in de hoop spectaculaire acties van de reptielen te zien. Helaas was bananenbrood te min voor de kroko’s…. #diva’s

Lievelings oud-Hollandsch spel

Touwtrekken!! Zie hier touwtrekkende Ghanezen! Ik denk trouwens dat deze mannen visnetten uit het water aan het halen waren. Maar het leek net touwtrekken. En ik ben toevallig DOL op touwtrekken.

Niet-zo-lievelings stukje van de geschiedenis

Om niet allen maar mango’s en ananassen te zien, hadden we ook iets cultureels op het programma staan. We bezochten Fort Elmina: dit fort werd in de koloniale tijd gebruikt voor de slavenhandel.
In 1637 veroverden de Nederlanders Fort Elmina. Het bleef in Nederlandse handen tot het in 1871 aan de Engelsen werd verkocht. De Nederlanders staan er niet zo goed op wat dit betreft: ze verscheepten 2000 slaven per jaar naar het Amerikaanse continent.

De gruwelijke omstandigheden waarin de slaven hier moesten ‘leven’ gaven me kippenvel: in ruimtes van niet groter dan tien bij vijf meter, zonder wc, water en eten eten, verbleven zo’n 150 slaven. De slaven werden gebrandmerkt, vaak op het voorhoofd. Ze moesten 3 maanden ‘overleven’ op Fort Elmina: als je als slaaf niet stierf aan de hongersdood (of dorst), difterie, malaria, martelingen en verkrachtingen, of lichamelijke uitputting, dan was je sterk genoeg om verscheept te worden. Survival of the fittest zeg maar… 🙁 Via de ‘Door of no Return’ werden de slaven in een schip gedwongen, om daarna nog eens een lange, barre zeereis te maken naar Amerika.

De onmenselijke slavenvertrekken waren beneden in het fort. De residentie van de gouverneur (een ruim en luxe verblijf) was boven. Vanaf het balkon met gietijzeren balustrade keek de gouverneur neer op de binnenplaats (waar de slavenvrouwen waren). Hij koos vanaf die plek een slavenvrouw uit voor de nacht. Weigeren was geen optie. En de slaven waren te verzwakt om in opstand te komen.

De gruwelijke verhalen maakten het bezoek aan Fort Elmina grimmig. Het Fort zelf is overigens heel indrukwekkend en in goede staat. En het uitzicht is fantastisch. Dubbel hoor.

Lievelings tropisch momentje

Na de heftige ochtend op Fort Elmina, was het tijd om nog van de laatste middag Ghana te genieten. Met een verse kokosnoot in de hand en blote voetjes in het zand (okee, bijna dan, we zaten eigenlijk gewoon aan tafel) keken we met elkaar terug op de reis. Het was nog niet helemaal het einde van de reis, maar toch werden er al wat vaarwel-speeches gehouden. Mijn medereizigers, die ik tot 3 dagen geleden nog helemaal niet kende, voelden inmiddels als vrienden! Ik had eigenlijk nog wel wat dagen willen blijven.
Helaas kwam de bus, en moesten we naar het vliegveld….

Lievelings momentje van afscheid

Na 4 uur in de bus, 3 uur op het vliegveld, 6 uur in het vliegtuig en een half uur bij de bagage-band, was het dan nu echt tijd om afscheid te nemen. De witte snoetjes van iedereen hebben te maken met de brakke nacht: we vlogen ’s nachts en kwamen om 6.55u aan op Schiphol: dat doet je frisse blik geen goeds.
Guys: wat was het tof!! Ik kijk nu al uit naar de reünie!!

Hoe vonden jullie het verslag van mijn Ghanese avonturen? Best bijzonder hoe ik hier terecht ben gekomen he? Zijn jullie eigenlijk wel eens in Ghana geweest?

Liefs! Nora