toertocht - Miles & More

Berichten

We own yellow | Take the stage – review

Al 3 maanden geleden heb ik me, samen met m’n buurvrouw, ingeschreven voor “We own yellow- take the stage”. Een toertocht van 85km (of 45, of 145, maar wij vonden 85km een prima afstand) alleen voor vrouwen.

Even wat achtergrond info:

‘We Own Yellow, Take The Stage’ is een internationaal programma van verschillende wieler-evenementen, opgezet door Marianne Vos, Loes Gunnewijk, Marijn de Vries en Roxane Knetemann samen met ‘Le Tour Utrecht’, en bedoeld om vrouwen-wielrennen nog groter en beter te maken.

Anderhalve week geleden kwam een mail met het volgende bericht:

DRESS CODE
As we want to colour Utrecht it would be highly appreciated if you wear something yellow or add something yellow to your bike. The best yellow dressed rider will win a prize.

Vooral dat laatste. Win a prize. EEN PRIJS!! I love prijzen!! Tijd voor actie.

Buurvrouw kwam met een geniaal idee over gele tule en rokjes. Alleen de uitvoering was nog wat onduidelijk. Tijdens mijn klopjacht naar tule kwam ik uit bij Boerenbonthal Weesp. Hier vond ik niet alleen gele tule (2 verschillende kleuren!!) maar ook een leuk grietje met een makkelijk-uit-te-voeren-tule-rokje-idee. Yes!!!

Aan de slag dus.

Zondag eindelijk zo ver! In vol ornaat (lees: geel-tule-rokje, geel Boretti-shirt (geleend), gele lintjes om het stuur en gele nagellak) vertrokken Buurvrouw en ik richting Bunnik. Start-Finish was bij Fort de Vechten, een supermooie plek!!

Hoe dichter bij we kwamen, hoe meer meisjes en vrouwen op fietsen we zagen. Overigens niet allemaal geel. Wel allemaal vrolijk. Ook bij de start heerste een top sfeertje: fietsen overal, vrouwen massaal in de rij voor de wc (gelukkig, ik ben niet de enige die altijd last-minute nog moet plassen) en (bijna) geen mannen! Ik spotte al direct Nynke de Jong, die ik vooral hi-la-risch vind al het om ‘boer zoekt vrouw’ gaat, overigens is het boek ‘Vrouw en Fiets’ (mede geschreven door Nynke) mijn wielrenbijbel. Buurvrouw en ik besloten in de groep van Nynke mee te fietsen (niet omdat ik groupie ben ofzo, haar peloton had gewoon het fijnste tempo voor ons). En eigenlijk gingen we meteen van start! Zo dat ging snel, goeie timing van ons.

‘Ons’ peloton was best groot. Enorm eigenlijk. Met als gevolg dat als je niet bij het voorste deel van de groep reed, je continu moest aanzetten om geen gaten te laten vallen na bochten en stoplichten. Het welbekende ‘elastiek’. Dus versnellen en remmen. Top intervaltraining, dat wel. Niet echt chill. Bij verzorgingspost nr. 1 (waar we overigens warm ontvangen werden met koekjes, drankjes, snoepjes, bananen en gezelligheid) werd ‘ons’ peloton dan ook in tweeën gedeeld. Dus toen zaten Buurvrouw en ik niet meer bij Nynke 🙁 Niet erg! Want we hadden een andere fijne voorrijdster (ik weet even niet wie).

Bij verzorgingspost nr.1 spraken we ook…. Marijn de Vries! Ook al zo’n leukerd! (zij heeft samen met Nynke mijn wielrenbijbel geschreven). Na wat goeie verhalen over Greipel (met dikke bovenbenen) en een kleine foto-sessie met Marijn én Nynke, vertrok ‘ons’ peloton weer.

Het fietsen ging nu heel wat fijner. Bijna makkelijk. Bijna hè 😉 Er werd volop gekletst: de [waar kom jij vandaan?], [doe je vaker fietstochten?], [fiets je al lang?], [doe je nog meer sporten?] en [gaaf truitje!!] vlogen je om de oren 🙂 Overigens hoorde ik niemand over ‘groepen’ of ‘derailleurs’. We blijven vrouwen hè.

Bij verzorgingspost nr.2 werden we als ware diva’s ontvangen bij het Nationaal Militair Museum in Soesterberg. We hadden ruime keuze uit verschillende sportdrankjes, Vitamin Water, cola (light) en zelfs Jillz behoorde tot de mogelijkheden!! Daarbij konden we snoepjes, sultana’s, pinda’s, zoutjes, krentenbollen en bananen eten totdat we misselijk en 10 kilo zwaarder waren. Wij vrouwen worden graag in de watten gelegd, dat heeft de organisatie uitstekend begrepen.

Tonnetje rond weer op de fiets voor de laatste 15km. Goed te doen. En bij de finish stonden mannen (hee mannen!! Die waren zeldzaam deze dag) in pak (!) champagne uit te delen! Er lag nog net geen rode loper, maar het voelde behoorlijk decadent. I LOVE IT.

Buurvrouw en ik hebben, nadat we onze goodie-bag in ontvangst hadden genomen, met een biertje gewacht totdat WIJ de prijs voor de beste outfit zouden winnen. Helaas. Heel erg helaas. Er kwam geen prijsuitreiking!! Huh?
Bij deze lauwer ik ons tot ‘Best-geklede-wielrensters-van-de-dag’! Hoera!!!

Het ‘We Own Yellow Festival’ dat bij de finish hoorde, bestond uit allemaal kraampjes van verschillende merken (kleding, fietsen, onderdelen, stickers voor fietsen, etc), een bar en verschillende eettentjes. Heel knus. De lekkere deuntjes werden verzorgd door een DJ. Goede sfeer hoor! Oja, je kon ook je fiets laten afspoelen (als echte diva laat je dat natuurlijk doen).

Buurvrouw en ik hebben nog wat foto’s gemaakt van voornamelijk onszelf. En Marianne Vos!! Gaaaaaaaf!!! Toen dat eenmaal gelukt was konden we ook content naar huis. Met een grote glimlach, want wat hadden we een awesome dag gehad!!

Heb jij ook meegedaan? Of heb je iets anders sportiefs gedaan dit weekend? Of misschien wel iets niet sportief maar lekker lui, dat kan natuurlijk ook 😉 Ik ben benieuwd!!

Liefs! Nora

13 juli 2015/2 Reacties/door Nora

Sport, Wielrennen

Het nut van een goede fietsbroek

Hoi!! Ik wil het vandaag eens hebben over de fietsbroek. Een koersbroek, heet dat zo? In elk geval: zo’n strak broekje met een zeem (a.k.a. luier) er in. Mijn plezier in het fietsen wordt mede bepaald door de mate van zadelpijn die ik tijdens het fietsen krijg. Hoe minder pijn, hoe leuker ik het heb 😉 Los van een goed zadel is een goed wielerbroekje essentieel!! Echt, geloof me, voordat je de fiets op stapt: koop een goed wielerbroekje! You’ll thank me later.

Hier zijn mijn tips met betrekking tot fietsbroekjes:

Koop (als vrouw) NOOIT een herenbroek! Bij een herenbroek is de zeem smaller (wij vrouwen hebben bredere heupen en onze zitbotjes zitten verder uit elkaar, vandaar dat een bredere zeem noodzakelijk is). Als een verkoper in de winkel zegt dat het niet uit maakt of het een mannen- of vrouwenbroekje is, omdat er in allebei gewoon een zeem zit, dan kan je dus zeggen dat hij (want dat is vast een HIJ) ongelijk heeft. Een vrouwenbroekje heeft ook een hogere achterkant, om je rug warm te houden (en die ‘love-handles’)
Misschien wil je een broek met ‘bretels’ over je schouders? Ze noemen dit ook wel ‘bib’-broek (ik weet ook niet waar dat voor staat…) Let dan op dat de bretels niet over je borsten lopen, maar er langs of gekruist er voor langs (dit in verband met schuren over je tepels… AU!!). Overigens vind ik zo’n bretels-wielerbroek niet echt handig als je tijdens je tocht nodig moet plassen: je moet namelijk eerst je shirt uittrekken, voordat je je broek omlaag kunt doen: gedoetje….
Draag NOOIT een onderbroek onder je wielerbroekje!! De randen van je onderbroek of string gaan geheid schuren, gevolg: schrale plekken. Dat wil je niet. Geloof me.
Laatste tip, maar echt essentieel: gebruik vaseline!! Juist ja: ‘daar’ 😐 Smeer het hele zaakje in met een dikke laag vaseline (uierzalf of babyolie schijnt ook te kunnen, ik hou het bij vaseline), dan kom je ‘smooth’ je fietstocht door!!

Deze tips kan ik geven uit eigen (pijnlijke) ervaring. Hopelijk helpt het jou om wat pijntjes te voorkomen!

Heb jij nog meer goede tips tegen zadelpijn? Ik wil ze weten!!!

Liefs! Nora

4 juni 2015/0 Reacties/door Nora

Reviews, Sport, Wielrennen

Limburgs Mooiste 2015 – Review

Manmanman, wat heb ik een heerlijk weekend gehad!! Vermoeiend, maar heerlijk!

Ik was namelijk afgedaald naar het verre zuiden: Limburg. Heerlen om precies te zijn. Dit weekend was daar ‘Limburgs Mooiste’: een groot-opgezette toertocht door Limburg en een GROOT evenement.

Omdat de tocht helemaal in Limburg was, hadden we besloten om er maar meteen helemaal voor te gaan: ingeschreven voor de 135 km (gele lus), camping geboekt, app gedownload, bier gekocht.

Op vrijdag vertrokken we naar de camping. Het bleek voor ons nogal lastig om het verschil tussen ‘koekoeksweg’, ‘koekoekslaan’ en ‘koekoeksstraat’ in te typen op de navigatie. Dus we hadden Heerlen al enigszins verkend voordat we ook maar op de plaats van bestemming waren aangekomen 😐

lekker knus op de camping 😉

De camping (hoort ook bij het Limburgs-Mooiste-festijn) was dit jaar niet bij het start-finish gebied. Het lag zelfs 1,5 km er vandaan… Dat bleek best ver te zijn, lopend. In de regen. Vrijdagavond moesten we, nadat we de tent hadden opgezet, nog onze startnummers ophalen bij ‘het plein’ (= podium met zangertje, eettentjes, BAR, gezelligheid, alleen maar fietsers). Het regende overigens. We zochten een pendelbus, die zouden er zijn. Maar toen even niet. Waar waren de pendelbusjes? Dus we gingen lopen. Had ik al gezegd dat het regende? De biertjes op ‘het plein’ maakten alles goed 😉 En het goede nieuws: terug reed er wel een pendelbus!! In dat 8-persoonsbusje pasten we met 23 man makkelijk!! Het was maar 1,5 km.
Vroeg slapen, want: 135km de volgende dag. En het regende toch 😉 Oja, de Haagse studenten in de tent naast ons waren iets enthousiaster en bralden nog een nachtje door.

Biertjes op ‘het plein’ om het weekend in te luiden!!

Op zaterdagochtend was het al vanaf heel vroeg (6 uur?) gezellig druk op de camping. Allemaal sportieveling in de meest kekke outfits die kampioenen-ontbijtjes aan het wegwerken waren om DE TOCHT de volbrengen. Overal werden gekleurde bordjes op de fietsen ge-ty-rapt: de eindbazen zag ik heel stoer met hun oranje bordje pronken (210 km, respect). Ons gele bordje vond ik ook best stoer.

Vanaf de camping konden we zo het parcours oprijden: top!! Dus voordat we het beseften waren we gestart. Ik had al op het kaartje gezien dat er SERIEUZE klimmetjes op de route lagen. Bergen met onheilspellende namen als ‘Dode Man’ en ‘Paardendoder’ gaven me al een donkerbruin vermoeden van alle hoogtemeters die me te wachten stonden… Voor elke ‘echte’ klim had de organisatie ook een prachtig bord geplaatst, waarop je kon zien wat het stijgingspercentage was en in welke mate je op de betreffende berg dus zou doodgaan. Na de ‘Eyserbosweg’ (klinkt knus, was moordend) was ik dringend toe aan koffie (en adem). Wat denk je: bovenaan stond een gezellig Limburgs stel koffie en aardbeien te verkopen!
De gele pijlen leidden ons verder langs een stempelpost in Gulpen, zo over de ‘Koning van Spanje’, over het Drielandenpunt, langs wat Belgische en Duitse dorpjes, nog een stempelpost in Simpelveld, en hopla: terug in Heerlen!! Overigens waren de controleposten ruim voorzien van heerlijke sportdrank voor in de bidonnetjes, duizenden krentenbollen en superlekkere koekjes (mjam!). Oja, en bananen en sinaasappels. En ontbijtkoek, maar die viel een beetje in het niet naast die vetlekkere koekjes. Bij alle posten stonden ook veel vrijwilligers. Die stonden trouwens ook her en der langs de route, om het verkeer te regelen. En bij de start-finish. En op de camping. Poeh wat een boel vrijwilligers!! Helden!

De 135km gingen me niet echt makkelijk af moet ik eerlijk bekennen. Ik had ook niet veel trainingskilometers in de benen zitten (overmacht 😐 ). Maar toen ik, na 15 minuten in een wandelende file, eenmaal over de finish was gekomen en een koud biertje kreeg aangereikt, was ik alle ontberingen van onderweg direct vergeten. I did it!!

Op ‘het plein’ stond een TE FOUTE dj TE FOUTE plaatjes te draaien. Eigenlijk was het heel gezellig. Vooral toen een groep vrolijke mannen polonaises ging lopen kwam het feest echt los 🙂 Vermoeide, maar trotse koppies overal, prachtig! De dj bleef maar door de microfoon schreeuwen. Ach, ik had bier. En patat met zuurvlees. En liefde. Ik was gelukkig 😉

Heel goed geregeld was de fietsenstalling: zo konden we onbezorgd onze peperdure racemachines achterlaten. Weer die vrijwilligers hè. Goud.

Terug op de camping, totaal verkleumd, was ik toe aan een comfortabele, warme douche. Dat bleek een deceptie te zijn: in de voetbal-kleedkamers was de douche KOUD. Grrrr. En dunne straaltjes. Boeeeeee. Omdat het douchen gezellig met alle vrouwen bij elkaar was, werd er even flink geklaagd (want moe na de tocht. En vrouw.) over de koude douche, de afstand van de camping naar ‘het plein’, de dixies en de pasta-maaltijd (daar kon ik overigens niet over meepraten). Toen alle klachten er eenmaal uit waren konden we weer verder met het leven.

Zuurvlees bij de Kromme Toeter. En een verdiend wijntje 😉

Jur en ik waagden weer de tocht naar Heerlen, lopend: want vandaag echt geen pendelbusjes. In de ‘Kromme Toeter’ (leuke toko!! Goed eten, niet duur) at ik weer Limburgs zuurvlees (ik ben fan). Maar moe dat we waren taaiden we vroeg af. Bij de tent dronken we nog een biertje met de Haagse studenten uit de tent naast ons. Die bleken toch ook wel moe te zijn na hun ge-nachtbraak van afgelopen nacht. We wisselden nog wat stoere indianenverhalen en gevocaliseerde ‘R’s’ uit, en gingen toen echt onze eigen tent in.

Zondagochtend kwamen we erachter dat de camping zeer uitgedund was. Velen waren zaterdag, na de tocht, al naar huis gegaan. Ha, lekker de ruimte nu 🙂 Om ons heen werden tenten afgebroken, tassen ingepakt, fietsen op de auto gezet en er stond een caravan klem op de weg. Maar ook wij moesten inpakken… Nooit leuk, je tent weer inpakken. Einde van de mini-vakantie. Einde van het te gekke weekend. We werden gelukkig heel zoet uitgezwaaid door lieve vrijwilligers (waar komen ze toch vandaan?!).

Het weekend van ‘Limburgs Mooiste’ overpeinzend kom ik tot de volgende conclusie:

Limburg is ver weg! Voelt als buitenland.
Een camping bij een fiets-evenement is leuk!
Maar het is nóg leuker als de camping direct bij het start-finish gebied is (zoals vorig jaar), want dan zit je veel dichter op de gezelligheid. Nu voelden we ons een beetje afgezonderd.
Een warme douche is iets wat ik veel te vaak voor lief neem, vanaf nu ben ik DANKBAAR voor elke warme douche die ik krijg.
Hulde aan alle vrijwilligers van Limburgs Mooiste. Ik hoorde dat er 550 vrijwilligers waren. Dus 550 keer hulde!
Wat was de route goed gepeild!! Genoeg bordjes op duidelijke plaatsen, ook genoeg vrijwilligers bij gevaarlijke oversteek-plaatsen. Overigens kan ik dit alleen zeggen over de gele route.
Limburgs zuurvlees is gruwelijk heerlijk.

Ik heb dus een heerlijk weekend gehad!! Hoe was jullie weekend? Ook lekker gefietst?

Liefs! Nora

1 juni 2015/0 Reacties/door Nora

Reviews, Wielrennen

Tour over de Heuvelrug – review

vieze koffie bij Cunera heuvelrug toertocht

Tour over de Heuvelrug – DTC

Goedenavond! Ik heb vandaag toch zo’n leuke dag gehad! Na een paar weken verplichte rust (…) had ik vandaag besloten dat ik wel weer even mocht fietsen. En wat wil het toeval: DTC organiseerde vandaag ‘Tour over de Heuvelrug’! Mooi!

We besloten om geen halve maatregelen te nemen en schreven ons vanochtend in voor de 110km. Toegegeven: ik was wat zenuwachtig. Want aangezien ik me de afgelopen weken verdomd koest had gehouden, twijfelde ik of ik nog wel de goede benen en conditie had om dit varkentje te wassen.

Het leuke van DTC (Driebergse TourClub, maar dat wisten jullie vast wel) is dat er allemaal lieve oude mannetjes (die vast ooit geweldige wielrenners waren) achter een tafeltje zitten om je in te schrijven. Let wel op dat je niet teveel wisselgeld terug krijgt, zo lullig als DTC na elke georganiseerde tocht geld moet bijleggen. Ik heb het in elk geval netjes teruggegeven.

Eenmaal op de fiets bleek het behoorlijk koud te zijn… Gelukkig had ik een thermo-shirt aan getrokken, na uitgebreid alle pro’s en con’s van AL m’n wielerkleding voor de spiegel te hebben afgewogen vanochtend.

Na prachtige weggetjes door bossen en langs weilanden (vakantiegevoel!!!) kwamen we na 50km aan bij de eerste stempelpost: restaurant Cunera in Rhenen. Dat kwam goed uit, want ik was heel erg toe aan koffie met lekkere appeltaart! Achter de stempelpost zat uiteraard weer een zoet oud mannetje van DTC. Helden die vrijwilligers.
Neergestreken in de zon (vet heerlijk) bleek de koffie een laffe bak te zijn en de appeltaart uit de vriezer te komen… Bummer. Maar ach, gezien de noeste arbeid reeds geleverd (oud-Hollandsch?) ging de lauwe sloot en kleffe taart er nog best in 😉

Op het terras bij Cunera. Fijn uitrust-moment, maar koffie+appeltaart vielen tegen…

We klommen weer op de fiets (even door die ‘zware benen’ heen komen) en haakten aan bij wat groepjes, daardoor leken de kilometers weg te schieten! Totdat we bij de Grebbeberg kwamen… Ik zag er tegenop. In m’n gedachten was dit een vreselijke BERG en zou ik dodelijk vermoeid, na uren klimmen, zwoegend de top bereiken. In werkelijkheid was het een vlak heuveltje, waar we zo voorbij waren. Easy! Ik was mezelf nog aan het verbazen over het gemak van de Grebbeberg, toen meteen de volgende klim ingezet werd. Huh? Deze kon ik me niet herinneren! (ik zit nu op de kaart te kijken, is dit Koerheuvel? Of de Roodlandberg?). Maar geen paniek, ook dit was een klein stukje klimmen, zo voorbij 😉 Uiteraard keek ik vol huivering vooruit naar de Amerongse Berg, ik wist dat die nog zou komen. Was dit dan zo’n vreselijke klim? Antwoord: nee. Zo gepiept. En wat een heerlijke afdaling!! Wiiiieehoeeeee! 56 op de teller!! (dat is snel voor mij).

Onverwachts (want niet op de kaart) kwamen we ineens bij een stempelpost! Dit keer niet met oude mannetjes, maar met jonge(re) vrouwen! Mét gevulde koeken en limonade! Nice!

De laatste kilometers waren even doorkomen. Ik was bij 100km eigenlijk al bezig met mijn biertje achteraf, dus dan zijn die laatste 10 nog best zwaar. En oja, ik moest plassen.
Aangekomen bij de rugbyclub in Driebergen (start en finish) heel blij de fiets weggezet en naar het toilet gegaan. Wat denk je? Neus verbrand. Boeeee!

Uiteraard zat er weer een stel oude mannetjes klaar om de laatste stempel te zetten 🙂
We bestelden bier en ploften neer aan een tuintafel (druk in de kantine, maar goed sfeertje!).

De dag overpeinzend kan ik concluderen:

4 weken rustig-aan-doen is niet het einde van de wereld, ik kan nog wel wat.
Blijkbaar maak ik klimmetjes in mijn hoofd groter dan in werkelijkheid.
Omgeving Driebergen-Rhenen-Wageningen is prachtig!
DTC heeft een top-tocht uitgezet! We zijn geen één keer verkeerd gereden (is bijzonder)
Veel mensen hebben zo’n beetje een zelfde dag als ik gehad: Ik denk dat er wel duizend(en) fietsers meededen? Het leek in elk geval erg druk op het parcours en bij de stempelposten: well done!

Wat heb jij vandaag gedaan? Iets tweede-pinksterdag-achtigs zoals woonboulevard of tuincentrum? Of ook iets sportiefs?

Liefs! Nora

25 mei 2015/2 Reacties/door Nora