hond - Miles & More

Haaaa hoi! Super leuk dat ik JOU hier weer zie! Hoe is het met je?
Ik verbaas me er wel eens over dat m’n weekoverzichten zo goed worden gelezen, want: hoe boeiend is dit? Maar ik vind het zelf ook altijd leuk om met iemands leven mee te loeren (‘wat zit je nou te loerahhh?’ → bonuspunten voor degene die weet wie ik hier quote).
Maar goed. Inmiddels is het maandagavond laat (of dinsdag als je dit leest), dus m’n weekoverzicht is iets later dan gepland… Sorry.

Mijn week was weer druk, maar nice! Ik werkte 2 dagen op kantoor, ook nog 2 dagen op de logopediepraktijk. Ik gaf een presentatie over ‘hardlopen met reuma’, nam afscheid van poes Mo (haar eindbazen zijn weer terug van vakantie), ik deed 18.3 van the Opens en hond Scott logeerde een nachtje bij me♥
Nou, veel gedaan, dus veel te vertellen. Let’s go!

Maandag ♥ 5 maart

Vanaf maart is de maandag een van mijn dagen dat ik op de praktijk werk. Dus even omschakelen! (maandag was afgelopen half jaar m’n thuiswerkdag).
Ik zag een hoop cliënten en sprintte daarna naar de CrossFitbox voor een WOD.
De rest van de avond knuffelde ik lekker veel met Mo (de logeerpoes), want dit is de laatste week dat ze nog bij ons logeert 🙁

Als Mo miauwt, dan klinkt het meer als kraaien (zoals een kraai dus). Maar omdat Mo stokdoof is, vermoed ik dat ze dit zelf niet doorheeft 🙂

Dinsdag ♥ 6 maart

Weer even wennen, want sinds deze week werk ik elke dinsdag bij PD Group op kantoor, in plaats van op de logopediepraktijk. Ik ben nog vooral bezig met alles uitzoeken/ bekijken /doorlezen. Het houdt me lekker bezig zeg maar 🙂

Ik merk dat ik niet een hele dag stil kan zitten. Ik heb beweging nodig!! En dat is op een kantoor lastiger dan ergens anders.
Hoe doen jullie dat?

Ik zit hier op een desk-bike: een fiets als bureaustoel zeg maar. Na een halve dag stil gezeten te hebben, kon ik wel wat beweging gebruiken 🙂 Twijfelachtig of dit ook m’n productiviteit ten goede kwam? Komende week ga ik weer even desk-biken om dit verder uit te zoeken.

Woensdag ♥ 7 maart

Na een hele dag op de praktijk (druk!!!) sprong ik in de auto naar Rotterdam #jatoch
In het Maasstadziekenhuis gaf ik namelijk een presentatie over ‘Hardlopen met Reuma‘, als ervaringsdeskundige. Natuuuuurlijk had ik m’n presentatie goed voorbereid, maar toch was ik een beetje zenuwachtig. Ik besloot een halve seconde voor m’n presentatie om m’n zes pagina’s lange (uitgetypte) verhaal een beetje los te laten en m’n verhaal ‘spontaan’ te vertellen, inclusief handbewegingen, gegiechel en vage betogen (‘hoi ik ben Nora en ik ben 33 jaar. Niet dat het er wat toe doet dat ik 33 ben, maar ik vind het zelf altijd leuk om te weten hoe oud mensen zijn. En soms zit ik dan tijdens de hele presentatie te denken: ‘hoe oud zou zij zijn?’ en dan hoor ik niks meer van de presentatie. Dus daarom vertel ik maar gewoon dat ik 33 ben.’ Wat een TOP opening van een presentatie….. )
In elk geval kletste ik er lekker op los over mijn leven met reuma, hoe ik ben gaan hardlopen, waar ik dan tegenaan loop en dat ik nu heel erg graag sport. En het mooie was: na afloop kreeg ik allemaal fijne complimenten!

Even heel cheesy, maar ik vind het echt bijzonder dat ‘mijn verhaal‘ mensen inspireert. En dit maakt me vrolijk en ook wel een beetje trots.
Ok, en doorrrr.

Nog iets heel leuks: m’n moeder was ook naar Rotterdam gekomen om naar m’n presentatie te luisteren! Heel lief.

met gonda in rotterdam voor een presentatie

Nora op links, Gonda op rechts 🙂

Donderdag ♥ 8 maart

Ik begon de dag met een leuke meeting over een congres, waar ik volgende week gastvrouw ben. Ja je leest het goed, daar kun je me ook voor porren. Het is een congres over circulaire huurwoningen, dus ik ben me een beetje aan het inlezen (zodat ik daar niet als een NUMB sta…). Maar gastvrouw op een congres is wel iets wat ik kan (denk ik): vrolijk en enthousiast mensen verwelkomen, veel praatjes maken, gezellig glimlachen: dit komt goed.

Verder werkte ik vandaag thuis: ik had een shitload aan werk te doen en zoals altijd werd mijn to-do-list maar niet korter….

Om 18.15u had ik afgesproken met m’n CrossFitbuddy’s (dit klinkt best knurfterig, maar zo noem je dat gewoon) om WOD 7 van The Nationals te doen. Best een leuke WOD (kijk hier maar wat we moesten doen), maar nogal zwaar voor de onderarmen.

Mag ik jullie voorstellen aan ‘Team Watskeburpee’? Met deze leukerds doe ik mee met de qualifiers voor ‘The Battle of Amsterdam’. We moeten nog even werken aan onze teamfoto.

Vrijdag ♥ 9 maart

Een dag bij PD Group! En ik ging van de ene meeting naar de andere, I like it! #zakenmeisje

De vrijdagmiddagborrel was natuuuuurlijk weer aan. Dus met een glaasje teveel prosecco achter m’n kiezen fietste ik rond 19.30u weer naar huis…

Ja hoiiii. Schenk maar bij.

Ik ging meteen door naar een vriendinnenborrel, waar uiteraard nog meer drank was. En eten. En lieve vriendinnen. Top avond.

Zaterdag ♥ 10 maart

Natuurlijk werd ik na zo’n avond vandaag wakker met een ontzettende nadorst en een beetje brakheid. Dat zal me leren.
Jur en ik deden lekker rustig aan deze ochtend. Ik werkte ook nog wat.
Om 13.00u ging Jur met vrienden mountainbiken (en een verjaardag vieren, eten, drinken, in een hotel slapen, etc.) dus toen had ik de zaterdag aan mezelf! Best fijn soms. Maar ik had een strakke planning:

13.00u: hardlopen (9 km)
14.00u: douchen
14.30u: Joost en Louise hier om even gezellig bij te kletsen over hun vakantie (ze hadden Mo vrijdag al opgehaald… mehhh)
15.45u: naar m’n afspraak om m’n nagels te laten doen. Altijd de moeilijkste keuze van de dag: welke kleur op m’n nagels??Maar gelukkig zat naast mij: Wendy van Dijk. Zij adviseerde me de kleur ‘wildfire’, want die neemt ze zelf ook altijd. Tja, als Wendy het heeft zal het wel goed zijn. Dus ik heb nu Wildfire op m’n nagels. Als je benieuwd bent naar de kleur: als je me tegenkomt zal ik m’n nagels laten zien.
17.00u: boodschappen doen
19.00u: Scott ophalen!!

Ja Scott ja! Die brede, stoere, maar intens lieve hond kwam een nachtje bij me logeren!! En dat was zo gezellig! (want Jur was er niet, dus zo had ik toch wat gezelschap.)
Scott volgde me overal (zo’n beer van een hond die je dan aan zit te kijken tijdens het tandenpoetsen♥). Ik wilde eerst ‘consequent’ zijn en Scott niet op de bank laten. Maar vervolgens zette Scott z’n liefste hondenogen op… Zoveel schattigheid kon ik niet aan. Dus 2 minuten laten lag Scott gewoon op de bank. Ongeveer IN me, want zo graag wil hij knuffelen.

Scott had vrienden gemaakt 🙂

Zondag ♥ 11 maart

Ik stond op tijd op, zodat ik lekker lang met Scott kon wandelen. Fijn ja!

Toen ging ik naar de CrossFitbox (en ik nam Scott gewoon mee, hij is natuurlijk DE boxhond! Z’n mand stond al klaar.) om 18.3 van The CrossFit Open te doen.
Vol met striemen van de double-unders (touwtje springen, maar dan het touw twee keer in een sprong onder je door laten gaan) kwam ik weer thuis. En ik zat VOL energie!!
Jur was inmiddels ook weer thuis, dus die kreeg ook wat liefde van Scott. We wandelden nog een stukje (want: jeeee er is een hond in ons huis en jeeee het is lekker weer).

Ooit komt er hier ook weer een hond hoor. We zijn aan het uitzoeken welk soort hond we het leukst vinden. Maar we hebben besloten om eerst te trouwen en dán pas een hond uit te zoeken. We volgen de traditionele huisje-boompje-beestje regels 😉

Hij ziet er niet zo uit, maar het is een knuffelkont, die Scott.

Rond 19.00u werd Scott weer opgehaald… Mehhhh.
Ik bouwde zelf een pizza en toen kon het bankhangen beginnen, heerlijk.

Dat was ‘m. Mijn week!
Inmiddels is het al weer dinsdag en is er al weer genoeg gebeurd, waar ik je uiteraard in m’n volgende dagboek over ga vertellen 🙂

Hoe was jouw week? Doe je eigenlijk ook mee aan de CrossFit Open? Hoe gaat het so far?
See you next week!

Liefs! Nora

Oja trouwens…
Let’s keep in touch! Bijvoorbeeld op INSTAGRAM, of FACEBOOK. De 500 volgers op Facebook zijn in zicht #goals. Leuk als ik je daar tegenkom! En op Instagram plaats ik (meestal) dagelijks Instastories: jij ook?

Ik ben zo verdrietig…

Zo intens verdrietig.
Ons beste vriendje, de allerliefste Monster, is er niet meer.
Gister kuste en knuffelde ik hem voor de laatste keer. Snoof ik nog één keer z’n geur op, kriebelde ik hem onder z’n kinnetje, vertelde ik hem hoeveel ik van hem hield.

Arm, ziek diertje

Monster was al een paar weken ‘niet lekker’. Drie weken geleden gingen we met hem naar de dierenarts, omdat hij kortademig was. Bij het ademhalen piepte hij, hij hoestte af en toe en hij was niet het actieve, vrolijke hondje als altijd…
De dierenarts deed bloedonderzoek: Monster bleek een luchtweginfectie te hebben. We kregen antibiotica mee, dit moesten we hem twee keer per dag geven. Monster leek hiervan een beetje op te knappen. Het hoesten hield op!
Maar hij was nog steeds futloos: hij lag het liefst onder een dekentje in zijn mand.
Nu was Monster ook al 9,5 jaar, dus we dachten: het wordt een oud hondje! Hij is niet meer zo actief als vroeger, maar dat hoort bij de leeftijd.

Vroeger was Monster altijd achter balletjes en takken aan het aanrennen. Druktemakertje 🙂

Monster wilde ook niet meer naar buiten. En als hij eenmaal buiten was, dan deed hij één plasje (tegen onze bloembak) en dan wilde hij weer naar binnen. Toen er sneeuw lag dachten we dat Monster het gewoon te koud vond buiten. We vonden hem een dramaqueen en maakten er grapjes over. Dit was vorige week. We vonden dat hij zich een beetje aanstelde en trokken hem gewoon de drempel over. Meedogenloos, met de wetenschap van nu. Want hij was toen al doodziek 🙁

Monster dronk niet meer en at nauwelijks. Hij werd dunner en dunner (en was altijd al tegen het dunne aan). Z’n spiertjes namen ook af. Maar zijn buik werd dik.

Zielige, zieke Monster onder z’n dekentje.

Het slechtste nieuws ooit.

Donderdagavond ging Jur (want ik was er niet 🙁 ) met Monster naar de dierenarts. De dierenarts schrok van hoe Monster er uit zag en maakte een röntgenfoto.
Het slechte nieuws sloeg in als een bom: Monster had een tumor in z’n lever, daardoor werkte z’n lever niet meer zoals het hoorde. Z’n hele buikje zat vol met vocht, maar de rest van z’n lichaampje was uitgemergeld (te vergelijken met honger-kindjes in Afrika). Het vocht trok op naar z’n longen (er achter): daardoor was hij zo benauwd.
Hij was niet meer te redden.
De dierenarts vertelde dat Monster veel pijn leed. We moesten de moeilijkste beslissing van ons leven maken.

Monster wilde het liefst op de bank tegen ons aan liggen.

Laatste dag

Vrijdag belde ik al mijn clienten af, zodat ik de hele dag bij Monster kon zijn. Ik wilde hem niet alleen laten.
Monster werd bijna met het uur zieker. En wat deed het pijn om hem zo te zien lijden.
We maakten een afspraak met de dierenarts: zaterdag zouden we hem laten inslapen. Dan zou hij rust hebben en geen pijn meer hebben.

Ik heb nog nooit zoveel gehuild. Ook Jur was ontroostbaar.
We hebben Monster nog alle liefde gegeven die we in ons hadden. Miljoenen kusjes.
Monster was heel aanhankelijk, wilde alleen maar tegen ons aan liggen. Hij huilde ook. We gaven hem af en toe een hamblokje, dat was het enige wat hij nog wilde eten. Maar na een paar blokjes wilde hij dat ook niet meer.
Monster heeft z’n laatste twee nachten bij ons in bed geslapen. We waakten bij hem, hielden bakjes water voor z’n neus, zodat hij kon drinken, stelden hem gerust als hij piepte.

Zaterdagochtend kwam Monster in bed tussen onze hoofden in zitten. Hij kwam afscheid nemen, op zijn manier. Z’n lieve koppie legde hij op het kussen, alsof hij wilde vertellen dat hij wist wat wij wisten.
We tilden hem nog één keer naar het gras, om een plasje te doen. Lopen lukte hem niet meer: z’n bolle buikje deed vast pijn. Z’n poten waren opgezet van het vocht en hij had geen spiertjes meer over. Alle reserves waren op.

Afscheid

Om 10.45u kwam de dierenarts bij ons thuis. Ze was ontzettend begripvol en gaf ons alle tijd.
Monster lag onder z’n kleedje op de bank, maar toen de dierenarts binnenkwam sprong hij ‘waaks’ op en liep naar de deur. Boef.
We hielpen hem weer op de bank, en piepend en hijgend zakte hij door z’n pootjes, tegen me aan.
De dierenarts gaf hem een slaapmiddel (prik in z’n bil). Monster schrok van de prik en probeerde wakker te blijven. In tranen aaiden en kusten we hem. We vertelden dat het goed was, dat we intens veel van hem hielden en dat hij z’n oogjes dicht mocht doen.
Langzaam zakte hij weg. Z’n oogjes bleven open, maar dat was normaal volgens de dierenarts. Vlak voordat hij echt wegzakte, legde hij z’n kop op mijn been. Dat was het laatste wat hij deed, alsof hij me wilde laten weten dat het ‘goed’ was.
Helemaal slap lag ‘ie daar. De dierenarts legde een infuus aan in z’n pootje.
Ik aaide over z’n zachte oortjes, gaf hem kusjes op z’n koppie, fluisterde z’n naam en hield m’n hand op z’n magere borstje. Ik voelde hoe z’n hartje er mee op hield.

En nu

En nu is het leeg. M’n hart, het huis, Monsters mand: alles is leeg.
Jur en ik praten over Monster. En we huilen. We proberen samen veel mooie herinneringen op te halen en aan de leuke dingen te denken. Het is nu nog zo pril, hopelijk slijt het nare gevoel en blijven de mooie herinneringen over. Het is zo verdrietig.
Nooit meer die trippelende pootjes, nooit meer die ondeugende blik als ‘ie weer een bal naast m’n voet had gelegd, nooit meer die liefdevolle blik als ‘ie lekker tegen me aan kwam liggen, nooit meer Monster.
En ik mis hem zo vreselijk. Mijn liefste hondje♥

Rust zacht allerliefste Monster♥

Liefs ♥ Nora

Vandaag geen weekoverzicht zoals ‘normaal’. Ik ben te verdrietig.
Hopelijk begrijpen jullie het.
Ik kreeg veel vragen over wat er gebeurd was met Monster, daarom heb ik het opgeschreven. Het opschrijven werkte ook een beetje therapeutisch, hoewel ik wel 4 keer in tranen ben uitgebarsten tijdens het schrijven…

Berichten

Nora’s week 10: een presentatie, fietsen achter m’n bureau en veeeeel borrels op vrijdag…