Monster - Miles & More

Haaa hallo! Zo vlak voor kerst nog een weekoverzicht van mij.
Allereerst: heel erg bedankt voor alle lieve berichtjes die ik heb gekregen na het treurige nieuws over Monster♥
Ongelofelijk fantastisch hoe iedereen met ons meeleefde! Dat gaf ons echt zoveel steun, dankjulliewel!

Afgelopen week was heel raar: geen hondje dat ’s ochtends uit z’n mand komt om je te begroeten, niet meer de dagelijkse wandelingetjes, geen knuffeldiertje dat op de bank bij je wilt zitten… Het is echt leeg in huis 🙁
Inmiddels kan ik al weer over Monster praten zonder meteen in tranen uit te barsten, maar ik mis hem echt elke dag. Ik denk dat dat ‘missen’ nog wel even blijft, maar het leven gaat door (= dooddoener, I know. Maar wel waar.)
Dus mijn tactiek: veel praten over de mooie herinneringen aan Monster, niet aan het verdrietige einde denken. Z’n mand hebben we ook nog even in de kamer laten staan (het voelt zo ‘definitief’ als de mand ook weg is), maar we hebben besloten om de mand + etensbakjes + riem dit weekend naar zolder te brengen.

Ondertussen ging het leven dus door. En ik deed eigenlijk best wel leuke dingen deze week! Dus als je het leuk vindt: lees lekker mee!

Maandag ♥ 18 december

Ik begon de dag met een meeting bij Save-Me. Nuttig en gezellig: een goede maandagochtend-besteding.
’s Middags ging ik naar m’n oma, die zit sinds vandaag in een zorghotel in Hilversum. Oma was vorige week gevallen, heel vervelend. Ze woont in Leeuwarden (niet echt om de hoek) maar ze gaat nu dus revalideren in Hilversum (best wel om de hoek).

Oma is ontzettend blij in het zorghotel! Ze vindt het gezellig, ze heeft veel aanspraak. Plus: lekker eten (aldus oma) en veel visite! En ik ben blij dat oma blij is!

Na het bezoekje aan oma pakte ik nog fijn een WOD mee bij CrossFit0294.
Best een drukke dag: heel fijn om niet de hele dag aan Monster te denken.

Dinsdag ♥ 19 december

Een dag op de praktijk. Normaal ging ik op een ‘praktijk-dag’ tussen de middag altijd even naar huis om Monster uit te laten. Vandaag hoefde dat niet… Maar ik ging toch tussendoor even naar huis. Gewoon. Om even thuis te zijn.

’s Avonds ging ik nog even naar CrossFit, want: leuk.

Een client die normaal altijd alleen komt, nam vandaag (uitgerekend vandaag) een hond mee: die logeerde bij hem…. Terwijl m’n stagiaire met de client bezig was, kwam het lieve hondje onder tafel tegen me aan zitten om geaaid te worden♥
Volgens m’n collega was dit een ‘groetje’ van Monster, om te laten weten dat het goed is. Of het nou waar is of niet: ik vond het een prachtig idee!

Woensdag ♥ 20 december

Vandaag verscheen mijn column in het WeesperNieuws, een klein eerbetoon aan Monster♥
Je kunt de column hier lezen.

We kregen zoveel lieve kaartjes en berichtjes voor Monster! Zelfs bloemen, kaarsjes en chocola. Zo lief iedereen!!

Na een hele dag op de praktijk gewerkt te hebben, ging ik meteen door naar ‘De Walrus’ (een fijne kroeg bij ons om de hoek), voor een kerstborrel van Save-Me. Het was zo gezellig dat we meteen maar bleven eten 🙂

Donderdag ♥ 21 december

Eigenlijk zou ik afgelopen zaterdag bij CrossFit ‘werken’ aan mijn clean (= een stang van de grond liften naar je schouders). Deze speciale les heet ‘Road to excellence’: je bewegingen en houding wordt gefilmd, zodat je dan zelf kunt zien wat er wel/niet mus gaat.
Maar omdat het zaterdag de treurigste dag uit m’n leven was (vanwege het afscheid van Monster) kon ik er niet bij zijn bij CrossFit. Maar hoe tof was het dat Daan (the godfather van Crossfit0294) aanbood om dit in te halen?! #supertof
Dus vandaag had ik een soort privéles (een soort?! Het wás een privéles)! Heel erg fijn! En heel leerzaam: ik heb nogal wat verbeterpunten…. (Lees: RUG RECHT!!)

Na CrossFit dronk ik even gezellig koffie met Louise, bij Weesperplein.

Hierna ging ik meteen door naar oma, in Hilversum dus. Heel fijn om weer even met haar te kletsen (want ze zat op d’r praatstoel hoor 🙂 Goed om te zien dat ze zo opgewekt is!)

En toen moest ik weer iets moeilijks doen. Bij het dierencrematorium ging ik de as van Monster ophalen. Dit moest heel officieel: ik werd gebeld om een afspraak te maken zodat ‘Monster weer naar huis kon’ (dit waren hun woorden…) en zodat ik het certificaat van de crematie in ontvangst kon nemen…

Wachten bij het dierencrematorium… Ik vond mezelf in dit lijstje bijna (BIJNA) een stilleven.

Na 5 minuutjes gewacht te hebben, werd ik opgehaald door een stemmig geklede man. Hij begon met het uitspreken van zijn medeleven. We gingen naar een ‘aula’, met allemaal beelden en schilderijen van dieren. En er brandden ook kaarsjes.
Het voelde als een soort therapie: de man vouwde z’n handen ineen en vroeg me met een gezalfde stem hoe het nu met me ging. Of ik het verlies van Monster een plekje kon geven. En wat Monster voor me betekende….

Pfffff. Geef me gewoon de as. Dan pin ik en kan ik weer door. Ik zit hier niet voor de gezelligheid. En als je echt alles wilt weten: lees m’n blog maar.

Maar dit zei ik natuurlijk niet. En zo duurde het bezoekje aan het dierencrematorium langer dan me lief was.

Monster is weer thuis. Z’n as dan. Met certificaat. De as zit in een strooikoker, maar ik denk niet dat we Monster gaan uitstrooien. Hij wilde in z’n leventje het allerliefste bij ons zijn. Dus we hebben besloten Monsters as lekker bij ons te houden. De koker staat nu op een plankje in onze slaapkamer. Ik vind dit fijn.

’s Avonds gingen we ALWEER bij ‘De Walrus’ eten. Met vrienden Henri en Ineke.
Ik zal heel eerlijk zijn: ik vind het eten bij ‘De Walrus’ niet fantastisch. De sfeer is goed, je kunt er gezellig borrelen, maar het eten valt elke keer een beetje tegen (en altijd is er vanalles ‘op’).
Maar er is één toetje dat ik echt iedereen kan aanbevelen: de zelfgemaakte advocaat.
WAT?! Advocaat?! Dat is toch dat bejaarden-spul?!
Dat dacht ik ook. Die gele bende in zo’n fles. Niet te hakken.
Maar bij ‘De Walrus’ hebben ze zelfgemaakte advocaat. Ik zag in een soort weckpot een wit-gelig-goedje zitten (lijkt op…). Toen ik vroeg wat het was, bleek dit advocaat te zijn. Ik mocht meteen proeven. FAN-TAS-TISCH. Zo intens lekker! Met zo’n heerlijk toefje slagroom er op♥

Oh jongens. Deze advocaat kan ik echt van harte aanbevelen. Als je een keer bij ‘De Walrus’ in Weesp bent: eet dit!!!

Vrijdag ♥ 22 december

De laatste dag werken van 2017!!! En ik merkte dat heel veel mensen (vooral kinderen en ouders) al behoorlijk aan vakantie toe waren (DRIE clienten vergaten spontaan hun afspraak…)

’s Avonds liep ik met Jur naar molen ‘de Vriendschap’. Daar was het jaarlijkse Midwintermalen (er werd alleen niks gemaald, want het was windstil). Tijdens Midwintermalen worden er oliebollen gebakken in de molen. En er is glühwein. En er worden kerstliedjes gezongen (normaal onder begeleiding van koperblazers, maar die hadden afgezegd hoorde ik… Jammer.).
Dit klinkt suf, maar is heeeel knus!
En we kwamen allemaal gezelligerds tegen: nog knusser♥

Kerstliedjes zingen bij Midwintermalen: instant-kerstgevoel! Foto: Carolien Mansfelt-Groenheyde

Zaterdag ♥ 23 december

Begin je weekend in de CrossFitbox en je bent meteen gelukkig. Dit geldt voor mij, dus dit deed ik.
Meteen na de training ging ik boodschappen doen. Morgen (zondag) rijden we namelijk naar Frankrijk. Daar zijn zondag de winkels dicht. Maar maandag ook, vanwege kerst. Dus ik moest inslaan.
Helaas moest de rest van Weesp dit ook. Damn wat was het druk. Ik hou dus best van boodschappen doen (je komt altijd bekenden tegen: vind ik gezellig!), maar dit was hels. Blij dat ik weer buiten stond.

Ik douchte en stapte vervolgens in de trein naar Amsterdam. M’n vriendin U, die in HongKong woont, is namelijk voor een weekje in Nederland!! Tijd voor een gezellige lunch: veeeeel om bij te kletsen!!

Jaaa ze is er!!

Toen ik weer thuis was (veel later dan ingecalculeerd, want: zo gezellig en moeilijk om afscheid te nemen 🙁 Ik zie U. nu pas weer op onze bruiloft…) kon ik meteen beginnen met het inpakken van m’n tas. Want morgenochtend vroeg (zo vroeg dat het eigenlijk geen ‘ochtend’ is, maar nog gewoon ‘nacht’) gaan Jur en ik naar Frankrijk!!

Zondag ♥ 24 december

Jaaaaaa vakantie!!! Jur en ik gaan een week naar Frankrijk! We mogen in het vakantiehuis van Jurs ouders♥
(Bericht aan alle inbrekers: we hebben een huis-oppas en hij is heel sterk.)
Dit zou eigenlijk een vakantie met Monster zijn: het huis ligt aan de westkust van Frankrijk, lekker aan het strand. Dus heerlijk om met Monster over het strand, door het bos en door de duinen te wandelen…. Maar dat loopt nu dus anders.

Jur en ik vieren kerst en Oud&Nieuw heerlijk met z’n tweetjes♥ Even NIKS moeten en vooral lekker samen zijn. Daar ben ik wel aan toe!

Hoe vier jij kerst? Ga je wat leuks doen? Grootse plannen of ook lekker rustig net als ik?

Hoe dan ook, ik wil JOU een hele fijne kerst en een fantastisch, sportief en enthousiast 2018 vol met LIEFDE wensen!! Lekker uitrusten, eten en genieten nu: dat heb je wel verdiend!

En in 2018 ga je NOG VEEL MEER van me horen 😉 Beloofd! Laat jij ook af en toe wat van je horen? Vind ik leuk!

Liefs! Nora

Ik ben zo verdrietig…

Zo intens verdrietig.
Ons beste vriendje, de allerliefste Monster, is er niet meer.
Gister kuste en knuffelde ik hem voor de laatste keer. Snoof ik nog één keer z’n geur op, kriebelde ik hem onder z’n kinnetje, vertelde ik hem hoeveel ik van hem hield.

Arm, ziek diertje

Monster was al een paar weken ‘niet lekker’. Drie weken geleden gingen we met hem naar de dierenarts, omdat hij kortademig was. Bij het ademhalen piepte hij, hij hoestte af en toe en hij was niet het actieve, vrolijke hondje als altijd…
De dierenarts deed bloedonderzoek: Monster bleek een luchtweginfectie te hebben. We kregen antibiotica mee, dit moesten we hem twee keer per dag geven. Monster leek hiervan een beetje op te knappen. Het hoesten hield op!
Maar hij was nog steeds futloos: hij lag het liefst onder een dekentje in zijn mand.
Nu was Monster ook al 9,5 jaar, dus we dachten: het wordt een oud hondje! Hij is niet meer zo actief als vroeger, maar dat hoort bij de leeftijd.

Vroeger was Monster altijd achter balletjes en takken aan het aanrennen. Druktemakertje 🙂

Monster wilde ook niet meer naar buiten. En als hij eenmaal buiten was, dan deed hij één plasje (tegen onze bloembak) en dan wilde hij weer naar binnen. Toen er sneeuw lag dachten we dat Monster het gewoon te koud vond buiten. We vonden hem een dramaqueen en maakten er grapjes over. Dit was vorige week. We vonden dat hij zich een beetje aanstelde en trokken hem gewoon de drempel over. Meedogenloos, met de wetenschap van nu. Want hij was toen al doodziek 🙁

Monster dronk niet meer en at nauwelijks. Hij werd dunner en dunner (en was altijd al tegen het dunne aan). Z’n spiertjes namen ook af. Maar zijn buik werd dik.

Zielige, zieke Monster onder z’n dekentje.

Het slechtste nieuws ooit.

Donderdagavond ging Jur (want ik was er niet 🙁 ) met Monster naar de dierenarts. De dierenarts schrok van hoe Monster er uit zag en maakte een röntgenfoto.
Het slechte nieuws sloeg in als een bom: Monster had een tumor in z’n lever, daardoor werkte z’n lever niet meer zoals het hoorde. Z’n hele buikje zat vol met vocht, maar de rest van z’n lichaampje was uitgemergeld (te vergelijken met honger-kindjes in Afrika). Het vocht trok op naar z’n longen (er achter): daardoor was hij zo benauwd.
Hij was niet meer te redden.
De dierenarts vertelde dat Monster veel pijn leed. We moesten de moeilijkste beslissing van ons leven maken.

Monster wilde het liefst op de bank tegen ons aan liggen.

Laatste dag

Vrijdag belde ik al mijn clienten af, zodat ik de hele dag bij Monster kon zijn. Ik wilde hem niet alleen laten.
Monster werd bijna met het uur zieker. En wat deed het pijn om hem zo te zien lijden.
We maakten een afspraak met de dierenarts: zaterdag zouden we hem laten inslapen. Dan zou hij rust hebben en geen pijn meer hebben.

Ik heb nog nooit zoveel gehuild. Ook Jur was ontroostbaar.
We hebben Monster nog alle liefde gegeven die we in ons hadden. Miljoenen kusjes.
Monster was heel aanhankelijk, wilde alleen maar tegen ons aan liggen. Hij huilde ook. We gaven hem af en toe een hamblokje, dat was het enige wat hij nog wilde eten. Maar na een paar blokjes wilde hij dat ook niet meer.
Monster heeft z’n laatste twee nachten bij ons in bed geslapen. We waakten bij hem, hielden bakjes water voor z’n neus, zodat hij kon drinken, stelden hem gerust als hij piepte.

Zaterdagochtend kwam Monster in bed tussen onze hoofden in zitten. Hij kwam afscheid nemen, op zijn manier. Z’n lieve koppie legde hij op het kussen, alsof hij wilde vertellen dat hij wist wat wij wisten.
We tilden hem nog één keer naar het gras, om een plasje te doen. Lopen lukte hem niet meer: z’n bolle buikje deed vast pijn. Z’n poten waren opgezet van het vocht en hij had geen spiertjes meer over. Alle reserves waren op.

Afscheid

Om 10.45u kwam de dierenarts bij ons thuis. Ze was ontzettend begripvol en gaf ons alle tijd.
Monster lag onder z’n kleedje op de bank, maar toen de dierenarts binnenkwam sprong hij ‘waaks’ op en liep naar de deur. Boef.
We hielpen hem weer op de bank, en piepend en hijgend zakte hij door z’n pootjes, tegen me aan.
De dierenarts gaf hem een slaapmiddel (prik in z’n bil). Monster schrok van de prik en probeerde wakker te blijven. In tranen aaiden en kusten we hem. We vertelden dat het goed was, dat we intens veel van hem hielden en dat hij z’n oogjes dicht mocht doen.
Langzaam zakte hij weg. Z’n oogjes bleven open, maar dat was normaal volgens de dierenarts. Vlak voordat hij echt wegzakte, legde hij z’n kop op mijn been. Dat was het laatste wat hij deed, alsof hij me wilde laten weten dat het ‘goed’ was.
Helemaal slap lag ‘ie daar. De dierenarts legde een infuus aan in z’n pootje.
Ik aaide over z’n zachte oortjes, gaf hem kusjes op z’n koppie, fluisterde z’n naam en hield m’n hand op z’n magere borstje. Ik voelde hoe z’n hartje er mee op hield.

En nu

En nu is het leeg. M’n hart, het huis, Monsters mand: alles is leeg.
Jur en ik praten over Monster. En we huilen. We proberen samen veel mooie herinneringen op te halen en aan de leuke dingen te denken. Het is nu nog zo pril, hopelijk slijt het nare gevoel en blijven de mooie herinneringen over. Het is zo verdrietig.
Nooit meer die trippelende pootjes, nooit meer die ondeugende blik als ‘ie weer een bal naast m’n voet had gelegd, nooit meer die liefdevolle blik als ‘ie lekker tegen me aan kwam liggen, nooit meer Monster.
En ik mis hem zo vreselijk. Mijn liefste hondje♥

Rust zacht allerliefste Monster♥

Liefs ♥ Nora

Vandaag geen weekoverzicht zoals ‘normaal’. Ik ben te verdrietig.
Hopelijk begrijpen jullie het.
Ik kreeg veel vragen over wat er gebeurd was met Monster, daarom heb ik het opgeschreven. Het opschrijven werkte ook een beetje therapeutisch, hoewel ik wel 4 keer in tranen ben uitgebarsten tijdens het schrijven…

Berichten

Nora’s week: zonder Monster, advocaat bij ‘De Walrus’ en de laatste werkweek van 2017