Ik ben zo verdrietig…

Zo intens verdrietig.
Ons beste vriendje, de allerliefste Monster, is er niet meer.
Gister kuste en knuffelde ik hem voor de laatste keer. Snoof ik nog één keer z’n geur op, kriebelde ik hem onder z’n kinnetje, vertelde ik hem hoeveel ik van hem hield.

Arm, ziek diertje

Monster was al een paar weken ‘niet lekker’. Drie weken geleden gingen we met hem naar de dierenarts, omdat hij kortademig was. Bij het ademhalen piepte hij, hij hoestte af en toe en hij was niet het actieve, vrolijke hondje als altijd…
De dierenarts deed bloedonderzoek: Monster bleek een luchtweginfectie te hebben. We kregen antibiotica mee, dit moesten we hem twee keer per dag geven. Monster leek hiervan een beetje op te knappen. Het hoesten hield op!
Maar hij was nog steeds futloos: hij lag het liefst onder een dekentje in zijn mand.
Nu was Monster ook al 9,5 jaar, dus we dachten: het wordt een oud hondje! Hij is niet meer zo actief als vroeger, maar dat hoort bij de leeftijd.

Vroeger was Monster altijd achter balletjes en takken aan het aanrennen. Druktemakertje 🙂

Monster wilde ook niet meer naar buiten. En als hij eenmaal buiten was, dan deed hij één plasje (tegen onze bloembak) en dan wilde hij weer naar binnen. Toen er sneeuw lag dachten we dat Monster het gewoon te koud vond buiten. We vonden hem een dramaqueen en maakten er grapjes over. Dit was vorige week. We vonden dat hij zich een beetje aanstelde en trokken hem gewoon de drempel over. Meedogenloos, met de wetenschap van nu. Want hij was toen al doodziek 🙁

Monster dronk niet meer en at nauwelijks. Hij werd dunner en dunner (en was altijd al tegen het dunne aan). Z’n spiertjes namen ook af. Maar zijn buik werd dik.

Zielige, zieke Monster onder z’n dekentje.

Het slechtste nieuws ooit.

Donderdagavond ging Jur (want ik was er niet 🙁 ) met Monster naar de dierenarts. De dierenarts schrok van hoe Monster er uit zag en maakte een röntgenfoto.
Het slechte nieuws sloeg in als een bom: Monster had een tumor in z’n lever, daardoor werkte z’n lever niet meer zoals het hoorde. Z’n hele buikje zat vol met vocht, maar de rest van z’n lichaampje was uitgemergeld (te vergelijken met honger-kindjes in Afrika). Het vocht trok op naar z’n longen (er achter): daardoor was hij zo benauwd.
Hij was niet meer te redden.
De dierenarts vertelde dat Monster veel pijn leed. We moesten de moeilijkste beslissing van ons leven maken.

Monster wilde het liefst op de bank tegen ons aan liggen.

Laatste dag

Vrijdag belde ik al mijn clienten af, zodat ik de hele dag bij Monster kon zijn. Ik wilde hem niet alleen laten.
Monster werd bijna met het uur zieker. En wat deed het pijn om hem zo te zien lijden.
We maakten een afspraak met de dierenarts: zaterdag zouden we hem laten inslapen. Dan zou hij rust hebben en geen pijn meer hebben.

Ik heb nog nooit zoveel gehuild. Ook Jur was ontroostbaar.
We hebben Monster nog alle liefde gegeven die we in ons hadden. Miljoenen kusjes.
Monster was heel aanhankelijk, wilde alleen maar tegen ons aan liggen. Hij huilde ook. We gaven hem af en toe een hamblokje, dat was het enige wat hij nog wilde eten. Maar na een paar blokjes wilde hij dat ook niet meer.
Monster heeft z’n laatste twee nachten bij ons in bed geslapen. We waakten bij hem, hielden bakjes water voor z’n neus, zodat hij kon drinken, stelden hem gerust als hij piepte.

Zaterdagochtend kwam Monster in bed tussen onze hoofden in zitten. Hij kwam afscheid nemen, op zijn manier. Z’n lieve koppie legde hij op het kussen, alsof hij wilde vertellen dat hij wist wat wij wisten.
We tilden hem nog één keer naar het gras, om een plasje te doen. Lopen lukte hem niet meer: z’n bolle buikje deed vast pijn. Z’n poten waren opgezet van het vocht en hij had geen spiertjes meer over. Alle reserves waren op.

Afscheid

Om 10.45u kwam de dierenarts bij ons thuis. Ze was ontzettend begripvol en gaf ons alle tijd.
Monster lag onder z’n kleedje op de bank, maar toen de dierenarts binnenkwam sprong hij ‘waaks’ op en liep naar de deur. Boef.
We hielpen hem weer op de bank, en piepend en hijgend zakte hij door z’n pootjes, tegen me aan.
De dierenarts gaf hem een slaapmiddel (prik in z’n bil). Monster schrok van de prik en probeerde wakker te blijven. In tranen aaiden en kusten we hem. We vertelden dat het goed was, dat we intens veel van hem hielden en dat hij z’n oogjes dicht mocht doen.
Langzaam zakte hij weg. Z’n oogjes bleven open, maar dat was normaal volgens de dierenarts. Vlak voordat hij echt wegzakte, legde hij z’n kop op mijn been. Dat was het laatste wat hij deed, alsof hij me wilde laten weten dat het ‘goed’ was.
Helemaal slap lag ‘ie daar. De dierenarts legde een infuus aan in z’n pootje.
Ik aaide over z’n zachte oortjes, gaf hem kusjes op z’n koppie, fluisterde z’n naam en hield m’n hand op z’n magere borstje. Ik voelde hoe z’n hartje er mee op hield.

En nu

En nu is het leeg. M’n hart, het huis, Monsters mand: alles is leeg.
Jur en ik praten over Monster. En we huilen. We proberen samen veel mooie herinneringen op te halen en aan de leuke dingen te denken. Het is nu nog zo pril, hopelijk slijt het nare gevoel en blijven de mooie herinneringen over. Het is zo verdrietig.
Nooit meer die trippelende pootjes, nooit meer die ondeugende blik als ‘ie weer een bal naast m’n voet had gelegd, nooit meer die liefdevolle blik als ‘ie lekker tegen me aan kwam liggen, nooit meer Monster.
En ik mis hem zo vreselijk. Mijn liefste hondje♥

Rust zacht allerliefste Monster♥

Liefs ♥ Nora

Vandaag geen weekoverzicht zoals ‘normaal’. Ik ben te verdrietig.
Hopelijk begrijpen jullie het.
Ik kreeg veel vragen over wat er gebeurd was met Monster, daarom heb ik het opgeschreven. Het opschrijven werkte ook een beetje therapeutisch, hoewel ik wel 4 keer in tranen ben uitgebarsten tijdens het schrijven…