Rotterdam Marathon 2016: I’m in!!
Nog 158 dagen tot de start.

In 2013 rende ik mijn eerste marathon. In Rotterdam. Tot die bewuste dag van de marathon, dacht ik dat het rennen van een marathon alleen iets was voor mensen die ofwel gek, of belachelijk fit waren. Met de wetenschap van nu moet ik volledig op dit waanidee terugkomen. Gelukkig 🙂

In 2012 begon ik met hardlopen. Daarvoor had ik een sterk vermoeden dat ik niet kon lopen, nog geen kilometer, gewoon helemaal niet. Dit vermoeden was gebaseerd op niets, behalve een gebrek aan proberen. Op een dag is er iets in mijn hoofd veranderd. Een soort openbaring, moment van waanzin, wat het ook was: het gebeurde.

Dus ik begon te trainen. Stukje rennen, stukje lopen, gewoon op gevoel. Ik was tergend langzaam, maar ik bleef gaan. En gaan. En gaan. Voordat ik het wist, liep ik 8 kilometer!! Ik had nog nooit zo ver gelopen, maar ik deed het de eerste keer met relatief gemak. Toen wilde ik, vanzelfsprekend, deze 8 km uitbreiden naar 10 km. Ik had echt NOOIT gedacht dat ik (ik!!) in staat zou zijn om 10 km achter elkaar te rennen. Maar ook dit lukte! Dit had ik nooit van mezelf verwacht! Ik werd steeds enthousiaster over hardlopen: goede reden ook om meteen wat kekke hardloop-pekskes aan te schaffen, dit bevordert de motivatie 🙂

In augustus 2012 won ik een startbewijs voor de Dam tot Damloop in september 2012 (thanx Viva!). Wat?! 16 km?! Hoe ging ik dat doen?? Ik ging PER DIRECT over op geheel-onthouding: geen DRANK meer, geen feestjes meer, vroeg naar bed, gezond eten etc. Een beetje overdreven ja, I know. Ik rende de Damloop, eigenlijk VLOOG ik: want het ging te gek!! Ik wilde meer!!! Als ik 16km kon rennen, dan kon ik ook wel een halve marathon. Toch?

En zo geschiedde: mijn moeder had een startbewijs voor de Berenloop op Terschelling, maar was geblesseerd: Nora to the rescue! Ik geloof dat ik nog nooit zo zenuwachtig ben geweest als voor mijn eerste halve marathon. Ik weet niet eens meer of het goed ging of niet (ik heb niet, ik herhaal NIET gewandeld) maar ik heb van die ene halve marathon zoveel motivatie gekregen dat ik er meteen nog wat deed (eentje in december, eentje in februari, ik had de smaak te pakken hoor).

In een vlaag van overmoedigheid deed ik mee aan een prijsvraag voor een startbewijs voor Rotterdam Marathon 2013.
Je snapt het: ik won dat startbewijs. *slik* Maar dat hoorde ik pas 3 weken voor de marathon….
Ik had wel een basisconditie, tuurlijk. Maar een marathon ren je nu eenmaal niet op je basisconditie. Manmanman wat een twijfels had ik. Uiteindelijk besloot ik dat ik SOWIESO de marathon zou kunnen starten, ik had immers het startbewijs gewonnen! Niet geschoten, altijd mis #tegeltjeswijsheid. Ik zou wel kijken hoe ver ik zou komen. Als het echt niet zou gaan, dan pakte ik toch gewoon de Rotterdamse metro naar de Coolsingel?

En toen, het moment waarvan ik nooit had gedacht dat het zou komen: IK RENDE DE MARATHON HELEMAAL UIT!!! Ik had gewoon een marathon gelopen. Hopla.

En aan de adrenaline van DAT moment, ben ik verslaafd geraakt 🙂

Support je me op weg naar Rotterdam Marathon 2016? Ik heb je nodig!!

Liefs! Nora