Al 3 maanden geleden heb ik me, samen met m’n buurvrouw, ingeschreven voor “We own yellow- take the stage”. Een toertocht van 85km (of 45, of 145, maar wij vonden 85km een prima afstand) alleen voor vrouwen.

Even wat achtergrond info:

‘We Own Yellow, Take The Stage’ is een internationaal programma van verschillende wieler-evenementen, opgezet door Marianne Vos, Loes Gunnewijk, Marijn de Vries en Roxane Knetemann samen met ‘Le Tour Utrecht’, en bedoeld om vrouwen-wielrennen nog groter en beter te maken.

Anderhalve week geleden kwam een mail met het volgende bericht:

DRESS CODE

As we want to colour Utrecht it would be highly appreciated if you wear something yellow or add something yellow to your bike. The best yellow dressed rider will win a prize.

Vooral dat laatste. Win a prize. EEN PRIJS!! I love prijzen!! Tijd voor actie.

Buurvrouw kwam met een geniaal idee over gele tule en rokjes. Alleen de uitvoering was nog wat onduidelijk. Tijdens mijn klopjacht naar tule kwam ik uit bij Boerenbonthal Weesp. Hier vond ik niet alleen gele tule (2 verschillende kleuren!!) maar ook een leuk grietje met een makkelijk-uit-te-voeren-tule-rokje-idee. Yes!!!

Aan de slag dus.

Zondag eindelijk zo ver! In vol ornaat (lees: geel-tule-rokje, geel Boretti-shirt (geleend), gele lintjes om het stuur en gele nagellak) vertrokken Buurvrouw en ik richting Bunnik. Start-Finish was bij Fort de Vechten, een supermooie plek!!

Hoe dichter bij we kwamen, hoe meer meisjes en vrouwen op fietsen we zagen. Overigens niet allemaal geel. Wel allemaal vrolijk. Ook bij de start heerste een top sfeertje: fietsen overal, vrouwen massaal in de rij voor de wc (gelukkig, ik ben niet de enige die altijd last-minute nog moet plassen) en (bijna) geen mannen! Ik spotte al direct Nynke de Jong, die ik vooral hi-la-risch vind al het om ‘boer zoekt vrouw’ gaat, overigens is het boek ‘Vrouw en Fiets’ (mede geschreven door Nynke) mijn wielrenbijbel. Buurvrouw en ik besloten in de groep van Nynke mee te fietsen (niet omdat ik groupie ben ofzo, haar peloton had gewoon het fijnste tempo voor ons). En eigenlijk gingen we meteen van start! Zo dat ging snel, goeie timing van ons.

‘Ons’ peloton was best groot. Enorm eigenlijk. Met als gevolg dat als je niet bij het voorste deel van de groep reed, je continu moest aanzetten om geen gaten te laten vallen na bochten en stoplichten. Het welbekende ‘elastiek’. Dus versnellen en remmen. Top intervaltraining, dat wel. Niet echt chill. Bij verzorgingspost nr. 1 (waar we overigens warm ontvangen werden met koekjes, drankjes, snoepjes, bananen en gezelligheid) werd ‘ons’ peloton dan ook in tweeën gedeeld. Dus toen zaten Buurvrouw en ik niet meer bij Nynke 🙁 Niet erg! Want we hadden een andere fijne voorrijdster (ik weet even niet wie).

Bij verzorgingspost nr.1 spraken we ook…. Marijn de Vries! Ook al zo’n leukerd! (zij heeft samen met Nynke mijn wielrenbijbel geschreven). Na wat goeie verhalen over Greipel (met dikke bovenbenen) en een kleine foto-sessie met Marijn én Nynke, vertrok ‘ons’ peloton weer.

Het fietsen ging nu heel wat fijner. Bijna makkelijk. Bijna hè 😉 Er werd volop gekletst: de [waar kom jij vandaan?], [doe je vaker fietstochten?], [fiets je al lang?], [doe je nog meer sporten?] en [gaaf truitje!!] vlogen je om de oren 🙂 Overigens hoorde ik niemand over ‘groepen’ of ‘derailleurs’. We blijven vrouwen hè.

Bij verzorgingspost nr.2 werden we als ware diva’s ontvangen bij het Nationaal Militair Museum in Soesterberg. We hadden ruime keuze uit verschillende sportdrankjes, Vitamin Water, cola (light) en zelfs Jillz behoorde tot de mogelijkheden!! Daarbij konden we snoepjes, sultana’s, pinda’s, zoutjes, krentenbollen en bananen eten totdat we misselijk en 10 kilo zwaarder waren. Wij vrouwen worden graag in de watten gelegd, dat heeft de organisatie uitstekend begrepen.

Tonnetje rond weer op de fiets voor de laatste 15km. Goed te doen. En bij de finish stonden mannen (hee mannen!! Die waren zeldzaam deze dag) in pak (!) champagne uit te delen! Er lag nog net geen rode loper, maar het voelde behoorlijk decadent. I LOVE IT.

Buurvrouw en ik hebben, nadat we onze goodie-bag in ontvangst hadden genomen, met een biertje gewacht totdat WIJ de prijs voor de beste outfit zouden winnen. Helaas. Heel erg helaas. Er kwam geen prijsuitreiking!! Huh?
Bij deze lauwer ik ons tot ‘Best-geklede-wielrensters-van-de-dag’! Hoera!!!

Het ‘We Own Yellow Festival’ dat bij de finish hoorde, bestond uit allemaal kraampjes van verschillende merken (kleding, fietsen, onderdelen, stickers voor fietsen, etc), een bar en verschillende eettentjes. Heel knus. De lekkere deuntjes werden verzorgd door een DJ. Goede sfeer hoor! Oja, je kon ook je fiets laten afspoelen (als echte diva laat je dat natuurlijk doen).

Buurvrouw en ik hebben nog wat foto’s gemaakt van voornamelijk onszelf. En Marianne Vos!! Gaaaaaaaf!!! Toen dat eenmaal gelukt was konden we ook content naar huis. Met een grote glimlach, want wat hadden we een awesome dag gehad!!

Heb jij ook meegedaan? Of heb je iets anders sportiefs gedaan dit weekend? Of misschien wel iets niet sportief maar lekker lui, dat kan natuurlijk ook 😉 Ik ben benieuwd!!

Liefs! Nora