Miles van Noor | Marathon preps #5

Week 5 van mijn marathon voorbereiding zit er op! De week begon lekker, maar eindigde met een soort blessure 🙁 We gingen op een mini-vakantie naar Texel en ik heb ook best veel selfies gemaakt deze week, kwam ik net achter 🙂
Lees je mee wat ik gedaan heb?

Maandag 15-2 ♥ uurtje rennen en Sally

Uiteraard begon ik vandaag weer met een uurtje hardlopen. Best fijn om de week zo te beginnen!! Ik sjeesde door naar m’n werk, ook nog even naar de Appie en daarna meteen weer door naar Crossfit. Daar deden we onder andere mini-WOD Sally: Sally (= een liedje) gaat up en down, en wij dus ook, maar dan in squat. Ik zeg je: KILLING.

Dinsdag 16-2 ♥ run run run

Na een rare dag op m’n werk (veel afmeldingen, de halve wereld blijkt ziek te zijn) trok ik thuis meteen m’n hardloop-pekske aan. De tempo-loop die op het programma stond deed ik gezellig met m’n vriendje! Niet dat we echt kunnen praten tijdens Z3, hooguit wat twee-woord-uitingen (“gaat goed?”, “gaat goed!”, “Kijk daar”, “te hard”, “kga kapot”), maar toch is het fijn om lekker samen de deur uit te rennen en voldaan weer thuis te komen. De rest van de avond, je raadt het al, chill-modus-AAN.

Woensdag 17-2 ♥ courgetti met ballen

Overdag: work work work work work (spreek het uit zoals Rihanna doet). Opeens was niemand meer ziek (?) dus VOLLE dag. ’s Avonds kwam vriendin G. bij ons eten. We kletsten wat, dronken wat en ik maakte courgetti met BALLEN. Dat kan ik best goed: laat die ballen maar aan mij over.
Vandaag dus geen training. Aan het einde van de avond voelde ik ineens een rare pijn in m’n rechter-bil (sorry, kan er niks anders van maken). Ik weet niet hoe die pijn ineens is ontstaan, maar vervelend was het wel. Het ‘zeurderige’ gevoel had ik ook ’s nachts, het verpestte m’n nachtrust enigszins…. Dan denk ik ook direct aan allerlei rampscenario’s: Heb ik een blessure?! Hoe kan dit?! Oh nee, als dit m’n training maar niet in de weg zit…. Misschien is m’n bilspier wel per ongeluk gescheurd. Misschien kan ik nooit meer rennen!!
Ik ben een beetje een drama-queen, I know.

Donderdag 18-2 ♥ bil-pijn en GEEN Crossfit

Ja hoor. Ik werd dus wakker met pijn in m’n bil. Grrrrrrr. Omdat ‘eigenwijs’ mijn middle-name is, ging ik na m’n tandartsbezoek ’s ochtends TOCH rennen. Eigenlijk ging dit best!! Het venijnige was dat er een pittige interval-training gedaan moest worden. M’n bil deed het tijdens het rennen prima, maar zodra ik thuiskwam begon de echte ellende…. Ik kon niet zitten/ staan/ liggen 🙁 Echt KAK. En eigenlijk wilde ik vetgraag naar Crossfit, maar bil-technisch gezien kon dit echt niet. Dus, heel verstandig, bleef ik thuis. Letterlijk BAD-ASS. Ik bakte wel een courgette-brownie om het leed te verzachten… Ik zet het recept deze week online!!

Vrijdag 19-2 ♥ bil-ellende en gezellig avondje

M’n rechterbil is nog steeds niet chill (dat rijmt). Ik krijg toch wel een beetje de zenuwen, want zaterdag gaan the boyfriend en ik naar Texel om 25km te rennen. Dan wil ik dus geen pijn in m’n bil, dat snap je. Gelukkig kreeg ik van Sam (van Puur&Kracht) een potje met heerlijke spiercreme: dit ruikt naar menthol (of zoiets) en m’n bil wordt er helemaal koud van: lekker!!! En volgens mij helpt het ook!! Ik smeer het de hele dag door.
Als ik thuiskom van m’n werk zitten m’n vriendje en zijn dochter P. al met een Gin-Tonic op me te wachten 😉 We borrelen wat, kletsen gezellig over leraren, geld sparen, oppas-baantjes en proefwerken. Eind van de avond hebben we P. weer naar Amsterdam gebracht, en in dezelfde rit hebben we Monster bij m’n vader (ook in Amsterdam) afgezet. Monsters logeeradres als wij op pad gaan 🙂 We kwamen dus thuis in een leeg huis….

Zaterdag 20-2 ♥ Texel, regen, wijn en bitterballen

Op tijd wakker, want: hup naar Texel!! Vandaag gaan we namelijk de TexelTrail rennen: 25km door duinen, strand en moeras.
Helaas helaas helaas is m’n bil nog niet goed. KAK. Ik smeer me suf met de spiercreme, het verlicht wel wat, maar kan ik hier wel 25km mee rennen? Ik word er zenuwachtig van…
Op de boot naar Texel is het druk: een aantal hardlopers (trail-runners herken je aan de camel-bags, hoofdbanden en buffs) maar ook veel toeristen. Texel lijkt the-place-to-be dit weekend. Met de bus worden we naar De Koog gebracht, daar start onze trail. Het lijkt in eerste instantie droog te blijven, maar buienradar is niet te vertrouwen. Want al rennend komen we in regenbuien, windstoten, hagelstormen (of was het zand?) en kou-fronten….
Het was flink afzien, dat snap je. Ik had onderweg dus ook nog te maken met m’n bil. Er waren veel klimmetjes (duin op, duin af) en die voelde ik flink… Onderweg hoopte ik maar dat ik niet m’n bilspier voorgoed zou verneuken…. Maar ik gaf niet op!! Totaal verkleumd kwamen m’n vriendje en ik HAND-IN-HAND over de finish! Aaaahh lief. Meteen een Texels Skuumkoppe erin: want: we did it!! Gelukkig waren de douches binnen handbereik: wat was het HEERLIJK om die natte, koude hardloopkleren te kunnen uittrekken, als het zand van m’n IJSKOUDE lichaam te spoelen en daarna droge kleren aan te doen.
Liftend zijn we van De Koog naar Den Burg gegaan (daar hadden we een AirBnB). In Den Burg zijn we direct de kroeg ingedoken voor wijn (bier for the boyfriend) en bitterballen. Eindelijk werden we wat warmer 🙂 We aten heerlijk, dronken nog veel meer wijntjes en belandden uiteindelijk ’s nachts in onze B&B (die PAUPER was, geen aanrader…). Ik had iets te veel wijntjes op om nog aan m’n bilspier te denken…

Zondag 21-2 ♥ geen bil-pijn!!!!!

Ietsjes brak van de vorige avond werden we wakker in onze shabby AirBnB. En goed nieuws: IK HAD GEEN BIL-PIJN MEER!!!! Blijkbaar is 25km rennen over het strand en door de duinen goed voor een verrekte gluteus maximus!! Yesssss!!
We besloten om fietsen te lenen van Henk (de eigenaar van onze B&B) en naar Oudeschild te fietsen. Daar woont familie van m’n vriendje. Gelukkig waaide het windkracht 9, waren de fietsen van Henk net zo pauper als zijn huis en hadden we de 25km van zaterdag nog in de benen, zodat de fietstocht tenminste een beetje een uitdaging was…. We aten een RASpatat bij Veronica (= een familie-friet-huis, ook van Jurs familie) en pakten om 15u de boot terug naar ‘Nederland’.
Het enige wat nog restte was het ophalen van Monter. En daarna niks. Beentjes omhoog, tv koekeloeren.